Εκτύπωση

Να φύγεις απο το ψέμα...

Άρθρο της κατηγορίας: ΚΥΝΗΓΟΣ

«Να φύγεις από τον κόσμο και την πραγματικότητα θες, δεν είναι το κυνήγι που σου αρέσει…» Μου είπε κάποτε μια κοπελιά που δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί ξάφνου παρατούσα παρέες και φίλους και έτρεχα στο βουνό. Μου τα έλεγαν συνάδελφοι στην δουλειά κατόπιν, φίλοι και γνωστοί και η οικογένεια μου η ίδια. Δίκιο είχαν και έτσι είναι.

Το κυνήγι, όποιο θήραμα και αν έχεις κολλήσει την συνήθεια να κυνηγάς, είναι μια ζωή άλλη. Ένα σύμπαν παράλληλο και ένας κόσμος αληθινός και συνάμα ψεύτικος. Ένα όνειρο που το ζεις με τα μάτια ανοιχτά και το μυαλό προσηλωμένο στον στόχο σου που είναι αναπόσπαστο κομμάτι του ονείρου. Ένα όνειρο που ξεδιπλώνεται γύρω σου και σε γεμίζει χρώματα και εικόνες από την πρώτη αχτίδα του Ήλιου που θα αρχίσει να ζωγραφίζει τον μαύρο καμβά της νύχτας. Μα και η νύχτα στα βουνά είναι διαφορετική από κεινη στην πόλη και στο χωριό. Βαρύ το σκοτάδι πέφτει και ακόμη και την πιο άφεγγη βραδιά το ελάχιστο φως από τα άστρα του ουρανού, πλέκει εικόνες με τις σκιές και όλες τις αποχρώσεις της γκριζόμαυρης παλέτας. Εκείνες οι σκιές γίνονται ξάφνου χρώμα και τα πιο σκοτεινά και τρομακτικά σημεία του δάσους ειδυλλιακές εικόνες, με την χαραυγή και το ξημέρωμα.

Μέσα στον κόσμο αυτό του παραμυθιού θα ξετυλίγεται κάθε φορα που θα βγαίνεις με το όπλο να κυνηγήσεις μια νέα ιστορία. Ένας μύθος θα γεννιέται κάθε βράδυ, όλα όσα έγιναν την μέρα, σαν γυρίσεις στο σπίτι και θέμα συζήτησης με την παρέα στο καφενείο και την ταβέρνα του χωριού σαν ετοιμάζεις την νέα εξόρμηση.

Το κοφτό αλύχτισμα της στάμπας και η ξέφρενη μελωδία της δίωξης, μελωδία στα αυτιά του κάθε κυνηγού, μουσική επένδυση του έργου που παίζεται κάθε φορά ξεχωριστό, μια και μοναδική, με τελειότητα. Και φυσικά είναι μια ταινία που έχει τα πιο τέλεια σκηνικά, την αληθινή ομορφιά της τελειότητας της Φύσης. Το Καπρί ή το κοπάδι των αγριόχοιρων θα σέρνει την κούρσα που σου κόβει την ανάσα, προς τα σιωπηλά καρτέρια που περιμένουν με την καρδιά να χτυπά ακόμη και στο στήθος του πιο ψύχραιμου, το επίκεντρο της ταινίας που εσύ και η παρέα σου δημιουργεί κάθε φορά.

Ναι η Φύση και το Κυνήγι είναι φυγή από την καθημερινότητα και την ρουτίνα αλλά και καταφυγή για να κλείσει πληγές που σου ανοίγουν σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο.

Σαν βγεις το πρωί να κόψεις στον δασικό δρόμο ή μέσα στο ανήλιαγο δάσος το μονοπάτι μπας και βρεις εκείνο το πάτημα που θα κάνει την καρδιά σου να πετάξει. Θα γεμίσει όνειρα το μυαλό όλης της παρέας η προσήλωση σε αυτή την δουλειά βγάζει μέσα σου το αρχέγονο αίσθημα του κυνηγού που πρέπει να θηρεύσει κάτι για να ζήσει. Σου αδειάζει το μυαλό από κάθε πράγμα που φαντάζει και πολλές φορές είναι δυσεπίλυτο… Από κάθε σκέψη που σε στεναχωρεί. Ξεχνάς τα πάντα στην αναζήτηση του Κάπρου. Τα μπερδεμένα χνάρια των άλλων ζωντανών του βουνού που συναντάς, σου γεμίζουν το μυαλό ιστορίες και εικασίες για το πώς πήγε το κυνήγι του λύκου της αλεπούς. Και όταν βλέπεις στο έδαφος ή στο χιόνι να μπλέκονται με του ζαρκαδιού και του λαγού τα χνάρια, ασυναίσθητα σου έρχεται η απορία να μπορούσες να μάθεις τι απέγινε ο πονηρός λαγός και το γοργό ζαρκάδι…

Ξεχνάς πράγματα που δεν θα ξεχνούσες ποτέ σαν ακούσεις να σου λένε πως πρέπει να κλείσουμε εκείνη την διάβαση μακριά σου κάτω στο ρέμα ή ψηλά στο διάσελο μην σπάσει η παγάνα. Είσαι ο μόνος που είσαι πιο κοντά, όλοι πια οι σύντροφοι βασίζονται πάνω σου. Μα και να μην είσαι, λες θα πάω εγώ, να κοπιάσεις μόνο και μόνο με την προσμονή της ντουφεκιάς… Με το γοργό περπάτημα και την προσοχή στο κάθε πάτημα που πρέπει να κάνεις σε απρόσιτα για τον μέσο άνθρωπο μέρη ήδη έχεις φύγει από αυτόν τον κόσμο. Είσαι και συ ένας λύκος που άλλοτε καλπάζει και άλλοτε αργοκινείται προς το θήραμα που θα του δώσει ζωή για λίγες μέρες ακόμη με τον θάνατο του. Είσαι ο θηρευτής που αποζητάει το θήραμα, αλλά και ο Ήρωας που αποζητάει να μετρηθεί με τον Βασιλιά του Κλειστού σε ένα παθιασμένο αγώνα που θα λήξει με ένα μόνο όρθιο στο τέλος. Γίνεσαι Αυτόλυκος, Οδυσσέας και Ζίγκφριντ μαζί…

Αναζητάς την στιγμή, που μάτι με μάτι θα ειδωθείτε με το θηρίο που κρύβεται μέσα στην πυκνή βλάστηση, με τα σκυλιά να το γαβγίζουν μανιασμένα στην στάμπα. Και αποζητάς τον κίνδυνο της στιγμής, που θα πεταχτεί μανιασμένο στο μέρος σου, αφήνοντας ήσυχα τα πλασματάκια, που είναι αρωγοί σου και οι αληθινοί πρωταγωνιστές της ιστορίας, που μέρος της είσαι και συ. Αλλά εσύ είσαι ο πρωταγωνιστής μόνο σαν είσαι μέσα στην στάμπα. Εκεί σε ένα χορό θανάτου με τις πιθανότητες όλες ανοιχτές στο τραπέζι δίνεται το τέλος. Είτε πέφτει χτυπημένο είτε θα σηκωθεί για τα καρτέρια να πέσει εκεί από τα βόλια του συντρόφου. (Αλλά στην πραγματικότητα από την φωνή του παγανιέρη πέφτει.) Αλλά δεν είναι λίγες οι φορές που ακόμη και η τεχνολογία και τα όπλα είναι λίγα μπρός στην ορμή και την μανία του Κάπρου…

Είναι και η μοναξιά του καρτεριού που ακόμη και το τσιγάρο που ανάβεις κοιτάζεις να μην σε παίρνει ο άνεμος από την πλάτη. Οι ατελείωτες ώρες που μόνος σου να μετράς υπομονή και ησυχία να ακούς και να μην μιλάς και εκεί παράδοξα οι σκέψεις όλες μπαίνουν σε φίλτρο και αλλιώς σκέφτεσαι. Είτε η καρδιά σε βασανίζει είτε η δουλειά και η ανάγκη, εκεί μένεις μοναχός με τον εαυτό σου και χάνεσαι στην μοναξιά σαν σε ύπνωση. Ούτε σταθερά, ούτε κινητά, ούτε καν ο ασύρματος που έχεις δεν μπορεί να σε κάνουν να σπάσεις την ιερή του καρτεριού σιωπή. Ούτε καν κινείσαι τελικά μετά από λίγη ώρα, ακινησία πλήρης. Ακόμη ένα μάρμαρο μέσα στα μάρμαρα του βουνού στην απεραντοσύνη της πλαγιάς. Ακόμη ένας κορμός μέσα στα χίλια δέντρα του δάσους… Όλες οι σκέψεις χάνονται στο ατελείωτο βλέμμα εκεί που προσμένεις να δεις το αγριογούρουνο να έρχεται. Ακόμη και ένα θα γίνεις με την λάσπη να μην σου πάρει ο άνεμος την μυρουδιά και τον βήχα θα κόψεις που σε πνίγει και το φτάρνισμα… όλα για τον σκοπό, για το θήραμα που θα σου φέρουν τα σκυλιά.

Σε όλα τα κυνήγια οι στιγμές είναι όμορφες. Μα στο κυνήγι του Αγριόχοιρου είναι απλά μοναδικές γιατί συνδυάζουν θαρρείς όλες τι φάσεις των κυνηγιών και το θήραμα είναι τρόπαιο. Δεν υπάρχει στην Ελλάδα άλλο μεγάλο τριχωτό που να συγκαταλέγεται στα θηράματα τρόπαια. Ναι αλήθεια είναι πως στου βουνού την μοναξιά, ανάσα παίρνεις και ζωή ξανά ρουφάς, σαν από το βυζί της μάνας Φύσης ζωογόνο γάλα. Και η ομορφιά η απόλυτη της φύσης το Χινόπωρο και τον βαρύ Χειμώνα θα σου αποζημιώσει κάθε κόπο και ξαγρύπνια. Μερικές φορές ο δρόμος για το βουνό είναι ο συντομότερος δρόμος να ανέβεις ψηλότερα από την σκληρή καθημερινότητα και το άγχος ο πιο σύντομος δρόμος για τον ηρεμία της ψυχής και την γαλήνη.

Θυμάμαι ακόμα έναν φίλο μου που έπασχε από ανίατη ασθένεια να λέει: «Ακόμη φέτος, όσο δεν τέλειωσε το κυνήγι θα ζω… και σαν τελειώσει θα πεθάνω!» Σαν τέλειωσε το κυνήγι έφυγε…