Κυνηγι στον καιρό του μνημονίου

Κυνήγι τον καιρό του μνημονίου

Έχω καταλάβει πως ο Αρχηγός της κάθε παρέας πολλές φορές, αν βαρεθεί στο καφενείο την ατελείωτη κουβέντα για το κυνήγι, έχει τον τρόπο του να διαλύσει την παρέα σε πέντε λεπτά. Το έχω δει και στον αρχηγό της παρέας μας! Λακωνικός εκ φύσεως ο Δήμος μιλάει παρά μόνο για το κυνήγι και εξηγεί όλα τα συμβάντα της εξόρμησης με τον τρόπο που μόνο εκείνος ξέρει. Βαθύς γνώστης του κυνηγιού και με απόλυτη συναίσθηση του τι έγινε και πως ήρθε η επιτυχία και η αποτυχία της μέρας, είναι ώρες που θέλει να πάει για ξεκούραση. Να φύγει έτσι ξερά, ενώ οι άλλοι κάθονται, δεν του πάει. Πιάνει λοιπόν το θέμα των χρημάτων που απαιτούνται για τροφές κτηνιάτρους και λοιπά συναφή. Εκεί η σεμνή τελετή λαμβάνει τέλος. Όποιος χρωστάει από παλιά φεύγει πρώτος και ακολουθουν σιγά σιγά, όλοι όσοι είναι να δίνουν τις νέες οφειλές στο κοινό ταμείο. Λες και όταν δεν ακούς κάτι, δεν υπάρχει!

Το μνημόνιο και η κρίση που το επέβαλε ή την προκάλεσε αυτό, δεν ξέρω, έφερε την αλλαγή και στις συνήθειες των κυνηγών. Μπορεί η αγάπη και το «σαράκι» που σε τρώει σαν φθάνει το Σάββατο, να πας στην παγάνα ή σαν ακούς για πέρασμα πουλιών, να μην χάθηκαν, μα άλλαξε όλος ο τρόπος σκέψης. Η ραγδαία καταβαράθρωση των οικονομικών μας, από ένα κράτος που μόνο φόρους ξέρει πια να βάζει, δεν αφήνει περιθώρια για πολλά πολλά…

Είναι μέρες που αναπολώ τα παλιά, όταν στα κυνηγομάγαζα αν δεν προλάβαινες να πας νωρίς δεν έβρισκες ρούχο να αγοράσεις. Έπεφταν όλοι στην αρχή την κυνηγετικής περιόδου να αντικαταστήσουν τις φθορές της προηγούμενης χρονιάς και να αγοράσουν ότι τους γυάλιζε, χρήσιμο άχρηστο. Τα ακριβά φυσίγγια του αγριόχοιρου δεν ήταν μόνο για το θήραμα, αλλά και για σκοποβολή. Να ρυθμίσουμε το όπλο όπως λέγαμε γελώντας. Και τα ακριβά όπλα που μένουν παραπονεμένα πίσω από την βιτρίνα τότε άλλαζαν χέρια σαράντα φορές την μέρα να τα δοκιμάσουμε όλοι πριν εξαφανιστούν σε χρόνο μηδέν από κάποιο μερακλή. Φυσικά α Φυσικά οι παραγγελίες για νέα άρβυλα που θα ερχόταν εισαγωγή έδιναν και έπαιρναν! Βλέπεις, με το διαδίκτυο ο πάσα ένας ερίφης, ήξερε τι νέο μοντέλο έχει βγάλει η κάθε κορυφαία εταιρεία.

Τα παγανόσκαγα έφευγαν κούτες ολόκληρες κάθε δυο εβδομάδες και κανείς δεν νοιαζόταν αν κάποιοι της ομάδας τα κρατούσαν να τα ρίξουν και στα κοτσύφια. Εξάλλου το βουνό αντιλαλούσε σε κάθε παγάνα. Αν ήσουν σε μια κορυφή άκουγες τον πόλεμο να μαίνεται από κάθε κατεύθυνση του ορίζοντα.

Θαρρώ πως και τα φυσίγγια της παγάνας λιγοστεύουν. Φίλος και σύντροφος στην παρέα γνωστός καρφοδεκάρας από τις εποχές τις καλές, προκειμένου να μην ξοδέψει φράγκο σε παγανόσκαγα έβγαλε την θεωρία πως έχει η φωνή στο βουνό πιο καλό αποτέλεσμα από ότι τα ντουφέκια. Φυσικά η αλήθεια τον διαψεύδει, αλλά βρήκε πολύ έξυπνο τρόπο να αποφύγει το έξοδο.

Μακρινές εκδρομές τέλος. Πολλοί λένε να κυνηγήσουμε τα δικά μας καπριά, που τόσα χρόνια δεν βρίσκουμε!!!... Άλλος πάλι, λέει πως υπάρχει κοπάδι πάντα δίπλα στο χωριό και έχει γκαραντί πληροφορίες! Μάλλον τις ακούει λογω έλλειψης μέσων μετακίνησης για τα καλά κυνηγοτόπια, μην τύχει και ξοδέψει μερικά ευρώ για βενζίνη. Γιατί και εκείνα τα λίγα του λείπουν του ανθρώπου. Κάνεις τον σταυρό σου και ξαμολιέσαι για να βρεις κανένα ίχνος να σε δικαιώσει! Κάπου κάπου, ο Θεός μας κάνει το χατίρι και μετά κολλάμε να κυνηγάμε στα ίδια κοντινά μέρη…

Τα οικονομικά της παρέας, είναι το άλφα και το ωμέγα της συνοχής της και της επιτυχίας της στο βουνό. Γιατί εκεί απαιτείται και η εκδρομή στα καλά κυνηγοτόπια και το χρήμα να συντηρεί τα σκυλιά της (τροφές, φάρμακα και κτηνίατροι). Ομάδες που ποτέ δεν είχαν πρόβλημα παρουσιάζουν πλέον θέματα ακόμη και βασικά. Ο λόγος, δεν υπάρχει δυνατότητα κάλυψης των προβλημάτων από τραυματισμούς και αντικατάσταση χαμένων σκύλων «στρατηγών». Μοιραία η κυνηγετική απόδοση πέφτει χρόνο με χρόνο.

Σκέφτηκα κάτι πρόσφατα για ένα θέμα που με προβλημάτιζε αναφορικά με τον υπερπληθυσμό του αγριόχοιρου. Αιτία του ίσως είναι η κρίση. Η αδυναμία της μετάβασης των κυνηγών συχνά στα μακρινά κυνηγοτόπια, στα παλιά γιατάκια που πάντα κρατάει κοπάδια ολόκληρα. Ειδικά με την αδυναμία των περισσότερων να βγουν για κυνήγι τρεις μέρες την εβδομάδα και μάλιστα εκεί που υπάρχει αρκετό θήραμα. Φυσικά αυτά τα κυνηγοτόπια είναι μακριά από τα χωριά κοντά στα Καταφύγια. Παρατηρώ εκεί να έχει αυξάνεται ο αριθμός των Θηραμάτων και ο λόγος είναι πως τα Αγριογούρουνα σαν αποτραβηχτούν σε πιο απόμερα μέρη, μετά το καλοκαιριάτικο «πανηγύρι» στον κάμπο, προτιμούν τα μέρη δίπλα στα καταφύγια στα βουνά. Εκεί τα προστατεύει μέσα στο καταφύγιο ο Νόμος και απέξω η φτωχιά και… η παρεπόμενη έλλειψη καυσίμων γιατί δεν είναι πάντα κοντά σου τα μέρη αυτά!

Η φτώχια θέλει καλοπέραση λέει ο θυμόσοφος λαός. Τον καιρό της φτώχιας και του άγχους, που τα μνημόνια με την φορολόγηση ακόμη και των ασθενέστερων έχουν κάνει τους πάντες να μελαγχολούν, το κυνήγι αποτελεί μια λυτρωτική διέξοδο. Με το υστέρημα του ο Κυνηγός μετέχει στην διαχείριση του πληθυσμού του αγριόχοιρου και των άλλων θηραμάτων. Καλείται να διαχειριστεί προβλήματα, όπως η λύσσα και λοιμώδεις ασθένειες, όπως ο ιός Η1Ν1 που οι κυνηγοί πρώτοι ανακαλύπτουν την είσοδο τους στην χώρα. Με κόστος πολλές φορές που επηρεάζει την προσωπική του ζωή βγαίνει στο βουνό να ξεφύγει από το άγχος της καθημερινότητας.

Το Κυνήγι είναι το οξυγόνο που παίρνουμε «για να ζήσουμε ακόμη μια χρονιά φέτος και έχει ο Θεός» όπως έλεγε ένας παλιός Κυνηγός. Οπότε με κάθε μέσο και κάθε στέρηση προσπαθεί ο καθένας μας να βγει στο βουνό. Εκεί που κάθε ανάσα σε γυρίζει σε γλυκές μνήμες και όμορφες στιγμές. Σε κάνει να ξεχνάς κάθε δυσκολία που υπάρχει και να μην σκέφτεσαι τις δυσκολίες που ίσως θα φέρει το αύριο.