Κακές στιγμές στο βουνό

Είναι μερικές φορές που αναρωτιέσαι αν ήταν καλύτερα να μείνεις σπίτι σου και να ξυπνήσεις απολαμβάνοντας τον ύπνο σου και τον καφέ σου αντί να έχεις βγει στο βουνό. Μέρες που όλα πάνε στραβά και ανάποδα από το καλημέρα και μέρες που τίποτα δεν προμηνύει την περιπέτεια στην οποία θα μπλέξεις. Είναι κάτι που είναι κακή τύχη; Ή μήπως είναι κάτι φυσιολογικό για την ύπαιθρο και ειδικά για τις άγριες συνθήκες και τους αγριότοπους όπου και διεξάγεται το κυνήγι του Αγριόχοιρου. Θα έλεγε κανείς πως η φύση του κυνηγιού αυτού που είναι συνυφασμένη με την απόλυτη ικανοποίηση είναι ταυτόχρονα επιρρεπής σε μεγάλους μπελάδες.

Μεγάλο το θήραμα που κυνηγάμε με τόσο πάθος και αφοσίωση, μας προσφέρει την απολυτή ικανοποίηση σαν το καρπωθούμε. Δυνατά τα φυσίγγια και τα όπλα μας και λάθος δεν συγχωρούνε. Ατέλειωτες οι αποστάσεις που διανύει το θήραμα στα πιο κακοτράχαλα μέρη δύσβατα και απρόσιτα. Μόνο ο Αγριόχοιρος απαιτεί ίσως τόση μεγάλη αλλαγή τόπου όταν φύγει από τον κλοιό της παγάνας. Κοντά του τρέχουν αφηνιασμένα ένα τσούρμο σκυλιά που μπορεί να αλλάξουν «σαράντα σύνορα» και ενίοτε και Νομό. Να τα αφήσεις; δεν μπορείς, τρέχεις και εσύ από κοντά τους. Η αδρεναλίνη στα ύψη, πλημυρίζει κάθε φλέβα του κορμιού σου και το μυαλό σου δίνει εντολή να ξοδέψεις κάθε ικμάδα δύναμης προκειμένου να προλάβεις το θήραμα…

Στο κυνήγι του λαγού για παράδειγμα δεν θα δεις ποτέ αλλόφρονες κυνηγούς να τρέχουν να στήσουν καρτέρι μερικά χιλιόμετρα μακριά, στο πέρασμα που υπολογίζουν ότι θα βρουν ξανά τον Κάπρο. Στο κυνήγι των φτερωτών ακόμη και της πέρδικας το κυνηγοτόπι είναι αυτό και δεν αλλάζει. Πόδια θέλει και όχι ξενιτειά όπως στο δικό μας κυνήγι. Ένας λόγος που κάποιοι συνάδελφοι υποτιμούν το επίπεδο των γουρουνάδων και μας λένε ινδιάνους, ενώ τα άλλα κυνήγια διέπονται από μια αρχοντιά! Λένε…

Εκεί πάνω στην υπερπροσπάθεια να καρπωθούμε αν θήραμα τρόπαιο, ξεκινάνε οι κακές στιγμές. Δεν θα ξεχάσω ποτέ πόσες φορές έχω μείνει με το τζιπ στου βουνό. Κορυφαία στιγμή, να είναι κολλημένο, τακαρισμένο, στην άκρη ενός γκρεμού. Μια γράνα μας οδήγησε στο χείλος του. Βγήκαμε από τις πόρτες της δεξιάς πλευράς και δέσαμε το τζιπ μην φύγει στο χάος που ανοίγονταν κυριολεκτικά κάτω από πόδια μας Σήμα στο κινητό ούτε για πλάκα, ο ασύρματος μας κάποια στιγμή μας έφερε σε επαφή με ένα φίλο κτηνοτρόφο που ειδοποίησε την ομάδα να έρθει. Οι φιλίες μας με τους ντόπιους κυνηγούς και κτηνοτρόφους έφεραν ένα τρακτέρ που με χίλια ζόρια μπόρεσε να προσεγγίσει το μέρος αφού πρώτα φέραμε φορτωτή να φτιάξει τον κατάντη δρόμο!

Όσο και να θέλω να το απωθήσω δεν θα ξεχάσω ποτέ τότε που άφησα το τζιπ μου σε ένα βαρκό και πριν καλά προλάβω να βγω είχε μπει μέσα τριάντα εκατοστά. Ισα που ανοίξαμε την πόρτα και βγήκαμε βιαστικά. Φύγαμε χωρίς να κοιτάμε πίσω μας, για να χτυπήσουμε το θήραμα. Το προλάβαμε, σαν ροβολούσε αγέρωχο την πλαγιά προς τα χωράφια στα ριζά του βουνού. Η χαρά απίστευτη, αλλά μετά η σκέψη γύρισε πάλι στα πρακτικά προβλήματα του πως θα γυρίσουμε. Φυσικά επιτάξαμε ένα τρακτέρ να μας τραβήξει. Γιατί σαν πήγαμε να δούμε το τζιπ, τροπαιοφόροι και μεθυσμένοι από την επιτυχία, ήταν μισό μέτρο μέσα στην λάσπη! Όμως πάντα το μνημείο του φίλου Δημήτρη Ζ. που έπεσε στον γκρεμό, τρέχοντας να προλάβει το καπρί, στο καρτέρι στο εκκλησάκι του θα μας θυμίζει να προσέχουμε σαν τρέχουμε αφηνιασμένοι!

Πέρα από τις στιγμές με το αυτοκίνητο στο κυνήγι του Αγριόχοιρου υπάρχει πάντα και ο παράγοντας του κινδύνου από το θήραμα. Ειδικά το τραυματισμένο μέσα σε κλειστό τόπο σε βατιώνες και στα πουρνάρια. Εκεί που πολλές φορές ο θηρευτής γίνεται θήραμα. Είναι πολλές οι περιπτώσεις που ακούμε όλοι για ατυχήματα από επίθεση κάπρου. Μα σαν το βιώσει κάποιος είναι διαφορετικό. Ευτυχώς η μόνη μου εμπειρία είναι από ένα καπρι που τουφέκισα και περνώντας δίπλα μου άφησε μια πληγή στο καλάμι το ποδιού μου πριν το τελειώσω με δεύτερη τουφεκιά. Τυχερός. Μα σε φίλο συνάδελφο μέσα στο πουρνάρι του επιτέθηκε και τον άφησε με σπασμένο χέρι και μερικά πλευρά σπασμένα, τρόπαια ανεξίτηλα. Το καπρι, που στόλιζε το καπό του τζιπ του δεν το είδε να χαρεί, μεταφερόμενος εσπευσμένα στο Νοσοκομείο όπου έμεινε σχεδόν για μια εβδομάδα. Και φυσικά η πληγή από χτύπημα αγριόχοιρου δεν είναι κάτι που θα επουλωθεί γρήγορα. Διότι με τα βακτήρια που έχει στο στόμα του, (καθότι ποτέ δεν τα βουρτσίζει!), έχει ειδική διαδικασία μέχρι την τελική επούλωση. Δεν μιλάω για περιπτώσεις που κατέληξαν σε θάνατο πάνω στην μάχη μέσα στα κλειστά, με τον πληγωμένο «Βασιλιά του Κλειστού» στο στοιχείο του μέσα στην στάμπα, γιατί πονάει πολύ.

Μια από τις χειρότερες καταστάσεις που μπορεί να σου τύχουν στο βουνό είναι να είσαι στο καρτέρι και ενώ τα σκυλιά να σου φέρνουν το θήραμα, κάποιος άσχετος να βρεθεί μπροστά σου. Αυτό γίνεται κυρίως από άτομα, που είτε μετέχουν σε μια ομάδα που κυνηγάει παραπλεύρως με την λογική να αρπάξουμε ότι μπορούμε, είτε από νεόκοπους γουρουνάδες που αγνοούν εντελώς τους άγραφους νόμους. Έτσι μπαίνουν σε παγάνες ξένες. Φυσικά υπάρχουν οι παρέες με την λάθος τακτική να κυνηγούν όποιον βρίσκουν στο κυνηγοτόπι που θα κάνουν την παγάνα, αλλά πάντα θα υπάρχουν και εκείνοι που κυνηγούν φτερωτό που αδιαφορούν για το ότι στο μέρος που πάνε έχει ήδη σε εξέλιξη κυνήγι. Εκεί το πράγμα είναι άκρως επικίνδυνο. Πάντα σταματάμε και ας πάει στο κάλο. Η ζωή ενός ανθρώπου, ακόμη και άμυαλου δεν γυρίζει πίσω!

Θυμάμαι τον Θανάση να φωνάζει σε έναν κυνηγό από την πλαϊνή παρέα που πήγαινε να μπει ανάμεσα του για να κλέψει το θήραμα που ερχόταν κατά πάνω στο καρτέρι μας. Θεωρούσε ως ντόπιος πως του άνηκε.

«Καλά βρε, δεν έχεις μανά, δεν έχεις γυναίκα, παιδιά και συγγενείς; Θες να σε κλάψουνε καμιά μέρα έτσι πως κάνεις για ένα γουρούνι; Που πας μπροστά μου και μέσα από το κλειστό;» Και συνέχισε με παράπονο στην φωνή. «Και άντε είμαι έμπειρος και δεν τουφεκάω ότι κουνιέται στα πουρνάρια, αλλά αν ήταν ένας μικρός; Αν έριχνα στο καπρί και σε έπαιρναν τα βόλια μιας και είσαι από πίσω του; Κρίμα μωρέ για λίγο κρέας! Έλα να σου δώσω μια τσάντα κρέας και δύο! Γιατί καλέ μου άνθρωπε θες να με κάνεις να πάθω έμφραγμα πάλι;»

Πολλές φορές οι αναποδιές χαλάνε μια εξόρμηση. Μα σαν περάσει η πρώτη κρυάδα, ακόμη και όταν περιμένω να με περιμαζέψουν με το πόδι πληγωμένο ή τον ώμο βγαλμένο, από μια στάνη στο πουθενά, πιάνω τον εαυτό μου να σχεδιάζει την επόμενη φορά!