Τώρα που γουρούνια ησύχασαν
«Τώρα που τα γουρούνια είναι ησυχασμένα είναι ευκαιρία για τα σκυλιά να κυνηγήσουν χωρίς παγάνα και φασαρία από πίσω τους. Ησυχία. Και τα καρτέρια θα γεμίσουν θήραμα. Αρκεί να έχετε τον νου σας εσείς οι νεώτεροι να μην χαλάτε ότι τα σκυλιά θα φτιάχνουν. Αλλά αυτό είναι για την πρωτη μέρα, μην γελαστείτε πως θα είναι και το δεύτερο κυνήγι έτσι…». Η κουβέντα αυτή, που είπε κάποιος κτηνοτρόφος και πολύ έμπειρος κυνηγός αγριόχοιρου πριν χρόνια το βράδυ δίπλα στην φωτιά, επιβεβαιώνεται εδώ και χρόνια κάθε φορά. Το πρώτο κυνήγι είναι διαφορετικό. Είναι η ευκαιρία για έναρξη θριαμβευτική αλλά και περίπτωση να σε κάνει να λες πετάω την αδεία και δεν βγαίνω στο βουνό ξανά!
Όπως κάθε χρόνο και φέτος έρχεται μέρα την μέρα η ώρα που θα πάρουμε τα βουνά να συναντήσουμε το θήραμα που θα μας προσφέρει την απόλυτη συγκίνηση. Η αδρεναλίνη που κυλάει στο κυνήγι του Αγριόχοιρου δεν συγκρίνεται με τίποτα παρά μονο ίσως με εκείνη των πέντε μεγάλων θηραμάτων της Αφρικής.
Είναι ίσως και η αιτία της αύξησης των κυνηγών του Κάπρου πέρα από τα κλισέ του στυλ, «έρχονται για την σακούλα» ή «όποιος δεν μπορεί να κυνηγήσει μόνος του κολλάει σε μια παρέα». Δεν θεωρώ πως είναι σωστά. Από την άλλη θεωρώ πως είναι το «κόλλημα» που τρώει κάποιος κυνηγός όταν έρθει σε επαφή με το πεσμένο θήραμα το μεγαλείο του οποίου δεν χάνεται ουτε όταν είναι νεκρό. Όπως είπε και ο Ξενοφώντας «η διαφορά του ήμερου με το άγριο ζώο φαίνεται από την ομορφιά που έχει ακόμη και το θηρευμένο Αγρίμι σε σχέση με ένα ήμερο συγγενή του νεκρό…». Αν δε, τύχει και καταφέρει να καρπωθεί θήραμα με δική του ντουφεκιά από τις πρώτες εξορμήσεις τότε η έξη του για τον Κάπρο και το κυνήγι του, πολλαπλασιάζεται σε ασύλληπτα μικρό χρονικό διάστημα!
Αλλά ας γυρίσουμε στην ιδιαιτερότητα των πρώτων μερών. Οι παράγοντες που κάνουν το κυνήγι των αγριογούρουνων να είναι ξεχωριστό τις πρώτες μέρες είναι ίσως πολλοί μα θαρρώ πως τρείς είναι οι κυριότεροι. Η δική μας φυσική κατάσταση, η κατάσταση των σκύλων και το κυριότερο η συμπεριφορά των αγριόχοιρων αυτών καθαυτών.
Παίρνοντας με την σειρά τα παραπάνω βλέπουμε ότι η απραξία και το άγχος της καθημερινότητας μας έχει αποδυναμώσει σωματικά. Στην περίοδο που το κυνήγι είναι απλά κάποια εκπαιδευτικά για του λίγους και πιο τυχερούς, οι περισσότεροι δεν κάνουμε φυσικά τα χιλιόμετρα που Τετάρτη Σάββατο Κυριακή κάνουμε οργώνοντας τα βουνά όταν κυνηγάμε. Η άσκηση μας περιορίζεται το πολύ σε κανένα γυμναστήριο και αυτό για «τους εν τη πόλει κατοικουντας». Για τον κόσμο της υπαίθρου ο καθημερινός κάματος της κτηνοτροφίας και του χωραφιού και το καθισιό του καφενείου, ουδεμία σχέση έχει με την αερόβια αντοχή που αποτελεί το κυνήγι.
Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που μου έτυχε μια διαδρομή που έπρεπε να τρέξω για να προλάβω να αλλάξω καρτέρι, να μην την κάνω, έγκαιρα τουλάχιστον, ποτέ. Σαν έφτασα ασθμαίνοντας τα είδα να με χαιρετούν και αντί για ντουφεκιές τα έβγαλα φωτογραφίες να μου επιδεικνύουν τα… οπίσθια τους! Από την απέναντι πλαγιά σε απόσταση ασφαλείας. Μια διαδρομή ήταν, που την είχα σαν τίποτα να την κάνω σε χρόνο μηδέν τον περασμένο Νοέμβρη. Η εξοικείωση με το περπάτημα στο βουνό που έχει ένας γιδοβοσκός και αποκτά λίγο ο κυνηγός χάνεται από την οκτάμηνη παύση του κυνηγίου όταν ακόμη και τα εκπαιδευτικά μας είναι σε χαλαρούς ρυθμούς και εξελίσσονται τελικά στην ανεύρεση των χαμένων σκύλων. Μιας και όταν δεν ντουφεκίζει κανείς τα αγριογούρουνα που περνούν φυσικά δεν θα πέσει κανένα και τα σκυλιά τα κυνηγούν μέχρι να βρουν μαύρο χιόνι!
Αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να το λάβουμε σοβαρά υπόψιν μας. Δεν πρεέπι να νομίζουμε πως είμαστε όπως στην κορύφωση της σαιζόν. Αυτό ισχύει για όλους. Ακόμη και στους νεώτερους. Ειδικά οι μεγαλύτεροι πρέπει να προσέχουμε διπλά. Μερικές φορές το σώμα δίνει σήματα μα εμείς δεν τα βλέπουμε…
Όσον αφορά τα σκυλιά εκεί υπάρχει ο ίδιος κίνδυνος αλλά από την αντίστροφη. Επειδή λίγο πολύ αυτά έχουν την δύναμη, αλλά και τα εκπαιδευτικά που για εκείνα ήταν κυνήγι επί δυο και επί τρία ίσως, το πρόβλημα είναι ότι έχουν πολλές δυνάμεις και δεν είναι σκουριασμένα. Θα αναρωτηθεί κανείς, αυτό που είναι πρόβλημα; Είναι γιατί ναι μεν μπορούν να κυνηγούν με πάθος, αλλά ενέχει αυτό δύο προβλήματα. Ένα το ότι δύσκολα βρίσκεις νερό το Σεπτέμβρη με τις ανομβρίες του καλοκαιριού. Το δεύτερο είναι, ότι το πάθος μπορεί να τα οδηγήσει σε διενέξεις με τα κοπάδια των αγριόχοιρων. Όμως οι σκρόφες αυτή την εποχή δεν έχουν το νου στο φευγιό αν πρώτα δεν εξασφαλίσουν τα γουρουνάκια τους που το φρέσκο μητρικό ένστικτο τις κάνει να σκέφτονται πάνω από όλα.
Όσον αφορά το νερό και την έλλειψη του, συνδυαζόμενη με το πάθος τους επιτέλους να γευτούν τον κόπο του κυνηγιού τους, μυρίζοντας την ύπαρξη των όπλων και της πυρίτιδας που έχουν συνδυάσει με πεσμένα θηράματα, τα κάνει να υπερβαίνουν εαυτό. Όταν επιτέλους σταματήσουν την δίωξη, αν το Καπρι δεν πάει σε κανένα νερόλακκο που εκείνο έχει κατά νου και μείνει σε ένα κλειστό μέρος μέσα στο άνυδρο ρουμάνι, εκείνα διψασμένα σταμπάρουν, μέχρι κάποια στιγμή να πιάσουν έναν ίσκιο. Έχει τύχει να μην μπορώ να τα πάρω ούτε με το λουρί ακόμη και αν τους έδωσα το λιγοστό νερό που μου απόμεινε…
Ειδικά σε μεγαλύτερα σκυλιά αυτό έφερε το κυνηγετικό τους τέλος. Μια υπερθέρμανση από έλλειψη νερού μέχρι να τον βρούμε στο πουθενά, έκαψε ένα κάλο μας σκύλο κάποτε. Ποτέ ξανά δεν ήταν ο ίδιος. Κτηνίατρος δεν είμαι, αλλά εκείνη η μέρα ήταν και η καμπή του.
Τέλος είναι η συμπεριφορά που παρουσιάζει το Αγριογούρουνο. Μετά από τόσο καιρό που κανείς δεν τα ενοχλούσε τα Αγριογούρουνα πλέον έχουν άλλο ρυθμό από εκείνο της κυνηγετικής περιόδου. Είναι πλέον σε μια ρουτίνα, που ούτε τα τσομπανόσκυλα ούτε οι αγρότες ούτε καν οι λύκοι και οι αλεπούδες τα ενοχλούν. Τα μικρά διαολάκια έχουν φτερωτά ποδαράκια και ακολουθουν κατά πόδας και γρήγορα το κοπάδι για τις μετακινήσεις της βοσκής. Και φυσικά τα περισσότερα, τα νεώτερα ακόμη πιο πολύ, έχουν ξεχάσει πως κυνηγήθηκαν πέρυσι. Μόνο κάτι παλιοκάπροι και παλιές σκρόφες που το μυαλό και η τύχη τα έφερε σε θέση να γεράσουν έχουν πάντα τον νου τους.
Όταν ξεκινήσει το Κυνήγι τα αγριογούρουνα θα το μάθουν ακούγοντας τις πολλές φωνές από τα ριζά του βουνού αν δεν υπάρχει προσοχή ή από τις πολλές μυρωδιές που ο προδότης άνεμος θα τους φέρει από παντού. Αν όμως πέσουν σε μια ομάδα που ξέρει να κυνηγάει άριστα θα το μάθουν από τα αλυχτήματα της στάμπας και τις ντουφεκιές που θα πέσουν στα καρτέρια. Η απώλεια κάποιων συντρόφων τους που θα θηρευτούν την πρώτη μέρα θα τα κάνει να είναι επιφυλακτικά. Αλλά μέχρι τότε ακόμη για εκείνα το πρώτο κυνήγι είναι ένα ακόμη εκπαιδευτικό ή τα τσομπανόσκυλα του γιδάρη που κάθε φορα που ανταμώνονται στον λόγγο τα σηκώνουν και τα κυνηγούν. Φυσικά αν στο κοπάδι η αρχηγός σκρόφα τυχαίνει να είναι έμπειρη ή υπάρχει παλιό Καπρι γιατακιασμένο στην παγάνα μέσα, μπορεί εκεί που έμπαινε ντορός σίγουρο κοπάδι να δει κανείς μετά από κόπο τα σκυλιά να βγάζουν ένα κάπρο και το κοπάδι να έχει γίνει αέρας! Αυτό είναι θέμα εμπειρίας του πιθανού θηράματος!
Όλα αυτά μαζεμένα κάνουν από μόνα τους το πρώτο κυνήγι ιδιαίτερο. Οι περισσότεροι από εμάς τα γνωρίζουμε και λαμβάνουμε τα μέτρα μας. Απλά καλό είναι να έχουμε στο νου μας πως μερικές φορές το πλεονέκτημα γίνεται μειονέκτημα και το αντίστροφο.
Ας επισημάνουμε για άλλη μια φορά, πως ειδικά στο κυνήγι του αγριόχοιρου «πρώτα βλέπουμε καλά το θήραμα και μετά ντουφεκάμε». Επίσης ποτέ ντουφεκιά στον ορίζοντα αλλά κάλο είναι να καταλήγει στο έδαφος, γιατί τα δυνατά μας πυρομαχικά έχουν μεγάλο βεληνεκές.
Εύχομαι σε όλους μας να περάσουμε υπέροχες στιγμές στην αγκαλιά της Μάνας Φύσης και «όσοι βγούμε στο βουνό, τόσοι να γυρίσουμε, άνθρωποι και σκύλοι…» όπως λέει κάθε χρόνο ένας καλός μου φίλος!