Εκτύπωση

Νερόλακκοι και κάπροι

Άρθρο της κατηγορίας: ΚΥΝΗΓΟΣ

Όταν δεις τον σκύλο και το Καπρί μέσα στον ίδιο λάκκο να δροσίζονται να μαλώνουν ξανά, μα πάλι να σταματούν για να δροσίζονται λίγο, βαριανασαίνοντας λαχανιασμένα, παράμερα το ένα από το άλλο, έχοντας τον νου του για μια άξαφνη επίθεση, έχεις δει ένα από τα παράξενα του κόσμου. Παράξενα για τον άνθρωπο της πόλης, μα τόσο συνηθισμένα στην άγρια φύση. Θύμα και διώκτης έχουν τις ίδιες ανάγκες. Και μια την έχουν όλα τα ζωντανά του θεού. Χορτοφάγα και Σαρκοβόρα. Το νερό!

Για το νερό θα γίνονται οι πόλεμοι του μέλλοντος είχε πει κάποιος προδιαγράφοντας από πριν το μέλλον του τότε που έρχεται σιγά σιγά στο δικό μας παρόν. Και τώρα, βλέπουμε το μέλλον να είναι εδώ και οι πόλεμοι γίνονται για αυτό το πολύτιμο συστατικό της ζωής.

Το περιστατικό που σας περιγράφω μου έτυχε να το δώ κάποτε σε ένα από τα πρώτα κυνήγια σε ένα άνυδρο κλειστό μέρος. Στην μία πλευρά του βουνού την κατάφυτη συνήθως έχει μεγάλο πληθυσμό αγριόχοιρων τον Χειμώνα και από την άλλη που είναι πιο ανοιχτή αλλά που τραβάει αεράκι το καλοκαίρι είναι το θερινό ανάκτορο του Βασιλέα του Κλειστού. Εκεί στα σύνορο των δύο τόπων στάθηκε μετά από δίωξη το καπρί με τον σκύλο. Εκεί που ήταν ένας λάκκος για το πότισμα των ζώων που κράταγε νερό. Ο Θύμιος είχε πιάσει εκεί που τον στείλαμε πίσω από τα αγρίμια και κάνοντας παράκαμψη της μεγάλης διαδρομής της πλαγιάς από την κορυφή βρέθηκε να περιμένει.

Εκεί έφτασα και εγώ από ψηλά, να βλέπω το θέαμα. Τον κάπρο τον μεγάλο και τον σκύλο τον επίμονο να φτάνουν στον λάκκο τρέχοντας με φρενίτιδα. Εκεί είδα τον Θυμιάκο να μαζεύεται πίσω από ένα θάμνο προκειμένου να είναι αθέατος και να επωμίζει. Περίμενε τον κάπρο να του βγει στο… μέτρο σύμφωνα με την πορεία που είχε. Όμως σαν ανέβηκε πρώτος στο χείλος του λάκκου και από κοντά του ο σκύλος μας ο Φέκος. Ο Κάπρος που τόσο διαδρομή έκανε από το ανήλιο ρουμάνι, φάνηκε να στόχευε από ώρα το σημείο εκείνο. Μπήκε στο νερό φαρδύς πλατύς και από πίσω ο Σκύλος μας έκανε το ίδιο.

Έφτασε και η σκυλίτσα μας από κοντά. Εκείνη μπήκε στην άκρη και κοίταζε καθώς ποτιζόταν από τον κάματο της κούρσας. Σαν ξαπόστασαν λίγο ο Κάπρος όρμησε στον σκύλο λες και ήθελε να τον διώξει από τον λάκκο. Του όρμησε και μπήκε πάλι στο κέντρο του λάκκου που σχεδόν τον κάλυπτε το νερό… Λες και ο μόνος λόγος που του είχε έχθρητα ήταν το νερό. Αφού το σκηνικό έγινε μερικές φορές και ενεπλάκη και η σκυλίτσα μας στον καυγά ο Θύμιος έδωσε το τέλος γιατί πλέον κινδύνευαν τα σκυλιά…

Είναι μέρη στα κυνηγοτόπια που έχω γνωρίσει καλά όπου τα νερά είναι άφθονα. Εκεί κάθε γουρουνομάνα έχει τις σκρόφες και τα μικράκια στην δική της επίσημη «λούτσα» και το κοπάδι κάνει τα μπάνια του και ποτίζεται τους καυτούς και δύσκολους ως εκ τούτου μήνες του καλοκαιριού. Ο Αγριόχοιρος είναι ένα ζώο που απαιτεί πολύ νερό. Αλλά πολύ λέμε όμως! Ειδικά κατά την γαλουχία αλλά και μετά όταν πλέον οι σκρόφες προσπαθούν να ανακτήσουν το χαμένο από τον θηλασμό βάρος. Από την άλλη τα γουρουνάκια με την καθημερινή αέναη κίνηση τους στο ατελείωτο παιχνίδι της παιδικής τους ανεμελιάς, χρειάζονται τακτικά νερό.

Μου έτυχε κάποτε στο βουνό να δω ένα περιστατικό που μου έκανε εντύπωση και ποτέ δεν είχα δει και ούτε μάλλον θα ξαναδώ εύκολα.

Ήταν ξημέρωμα σαν είχαμε βγει στο βουνό για βόλτα το καλοκαίρι. Περισσότερο για ιχνηλασία παρά για οτιδήποτε άλλο έχοντας μόνο ένα σκύλο που ο φιλαράκος μου ο Κώστας αποφάσισε να τον «ρίξει» σε κανένα κλειστό. Αποφάσισα να κάνω λίγο ανηφόρα και μέσα από το δάσος βγήκα ψηλωμένα πάνω από τον παρατημένο δασικό δρόμο που περνάει λίγο πιο κάτω παράλληλα στην κορυφογραμμή. Ήταν νωρίς και η πρωινή δροσιά έδινε μια όμορφη αίσθηση στο βουνό πριν ο Ήλιος βγει ψηλά και κάψει τον κόσμο αργότερα. Άναψα ένα τσιγάρο και κάθισα στον κομμένο κορμό μιας υλοτομημένης Δρυός.

Εκεί που ατένιζα ήρεμος το βουνό προς τα κάτω είδα στον δρόμο λίγοι μετά την στροφή δύο καπριά να μαλώνουν. Έβγαλα τα κιάλια και προσεκτικά έβλεπα την μάχη. Σπάνιο θέαμα ούτως ή άλλως μα σπανιότερο καλοκαιριάτικα. Παραξενεύτηκα όταν κάποια στιγμή που ένα από τα δύο το πιο αδύναμο έφυγε νικημένο πρόσεξα ότι ο νικητής περπάτησε πάνω στον δρόμο προς τα δεξιά. Περίμενα να τον δω να βγαίνει από ένα θάμνο που μου έκοβε την θέα. Δεν το είδα και αποφάσισα να πάω κοντά. Φθάνοντας αθόρυβος και με κόντρα το αεράκι του πρωινού είδα ένα όμορφο Καπρί να λουτσίζεται μέσα σε μια μπάρα νερού… Η μάχη όλη έγινε για τον λόγο αυτό! Στο βουνό ψηλά μόνο εκεί κρατάει νερό όλο το καλοκαίρι. Μια μικρή μπάρα που ίσως πάλι κάποτε ήταν μια βρύση πλούσια, που με τα χρόνια και τις αλλαγές του καιρού, στέρεψε και ισα που βγάζει νερό για να κάνουν τα αγριογούρουνα το μπάνιο τους.

Στα βαρκά πάλι δίπλα στον ποταμό που διασχίζει την κοιλάδα μέσα στα χωριά σχεδόν και στις παρυφές τους ακόμη κοντά στα λοχερά μέρη που σχηματίζουν τα «κουλουριάσματα» του ποταμού κάθε καλοκαίρι γεμίζει από αγριογούρουνα που παρατούν τα άνυδρα γύρω βουνά και προτιμούν το κάματο του κάμπου παρά το αφόρητο μαρτύριο της δίψας. Προτιμούν την καθημερινή μάχη με τα σκυλιά ακόμη και των κοπαδιών αφού έχουν πρόσβαση και σε καλλιέργειες μα και στο νερό. Αλλά και σε μέρη που χρειάζονται χιλιόμετρα για να τραφούν μπορεί να γιατακιάζουν το καλοκαίρι, αρκεί να έχει μόνιμη ροή νερού.

Εκεί παλιά έστηναν καρτέρια οι κυνηγοί. Σε νερόλακκους που ήξεραν ότι τα αγριογούρουνα θα επισκεφτούν αλλά και σε ρεματιές που κρατούσαν πάντα νερό. Ένας παλιός κυνηγός μου έλεγε πως όταν ήταν νέος κυνηγούσε μοναχικά και στην αρχή του Σεπτέμβρη είχε επιτυχίες με το σύστημα του. Αυτό ήταν πολύ απλό. Πήγαινε σε όποιον νερόλακκο ήξερε από νωρίς το ξημέρωμα και «βρώμιζε» τον τόπο με την μυρουδιά του. Να λίγο ο καπνός, να η ανάγκη του, να κάτι που θα έτρωγε και θα άφηνε κυρίως την μυρωδιά του μόνο που πήγε. Κατόπιν πήγαινε στον πιο κατά την γνώμη του κρίσιμο νερόλακκο ή ρέμα στο πέρασμα και εκεί από μακριά περίμενε ακίνητος. Ο Κάπρος και ειδικά οι παλιές σκρόφες έχουν μύτη που πιάνει την παραμικρή μυρωδιά. Και είναι καχύποπτα εκ φύσεως. Οπότε πήγαιναν εκεί που τα ήθελε και εκείνος απλά διάλεγε ποιο ήθελε να πάρει.

Τελικά βλέπουμε ότι όλα τα ζωντανά έχουν τρωτά σημεία. Και το πιο τρωτό σημείο είναι το νερό. Ακόμη και τους ξακουστούς Κλέφτες προεπαναστατικά έτσι τους ξέκανε η Τουρκιά. Απέκλειαν όλα τα «νερά» και κάποια στιγμή έπεσε στα χέρια τους και αυτός ο Κατσαντώνης. Πολλές φορές και αυτό να το έχουμε πάντα υπόψιν μας στο κυνήγι όταν εκεί που η «σίγουρη πληροφορία» μας έστειλε να βολοδέρνουμε δεν έχει τίποτα ας πάμε κάπου που έχει κοντά νερά… Εκεί μέσα στα βάτα και στα κλειστά δίπλα στο νερό θα έχει σίγουρα το πολυπόθητο θήραμα. Και αν δεν είναι εκεί διπλά, σίγουρα είναι το καλύτερο μέρος για να αφήσουμε στα ίχνη που σίγουρα θα βρούμε τον σκύλο μας. Από εκεί και πέρα όλοι ξέρουμε την συνέχεια! Ακόμη και στα εκπαιδευτικά το καλοκαίρι το ίδιο κάνουμε κερδίζοντας χρόνο ώστε τα σκυλιά να κυνηγήσουν νωρίς πριν αρχίσει ο Ήλιος να χτυπά στο αμόνι του καλοκαιριού από ψηλά! Καλό καλοκαίρι!