Εκτύπωση

Το καλό σκυλί δεν το βρίσκεις κάθε μέρα

Άρθρο της κατηγορίας: ΚΥΝΗΓΟΣ

«Το καλό σκυλί δεν θα το βρεις από την μια μέρα στην άλλη. Θα έρθει όταν εκείνο θέλει και θα είναι αυτό που ταιριάζει στο κυνήγι σου, στον τρόπο που εσύ κυνηγάς…»

Είναι τέτοιος ο καιρός που στα βουνά αρχίζουν πια τα εκπαιδευτικά και οι ανησυχίες για το πώς είναι τα σκυλιά όλο αυτόν τον καιρό οδηγούν τους κυνηγούς να κάνουν τις πρώτες αποτιμήσεις. Τόσο για το θήραμα όσο για τους τετράποδους συντρόφους ειδικά αν είναι νεαρά σκυλιά που πέρσι έδειξαν καλές προοπτικές. Οι παλιοί σύντροφοι τρώγονται στα κουμάσια τους για το βουνό και την συνάντηση με το θήραμα. Ε1 ποιος θα τους χαλάσει το χατίρι για λίγη δράση…

Πολλές φορές νομίζουμε πως είναι εύκολο να βρούμε ένα καλό σκυλί που να έχει τα πάντα είναι καμάρι των κυνηγών να είναι ντοριάρικο, βροντόφωνο και δυνατό στην στάμπα. Αν έχει και δίωξη μακρινή ακόμη καλύτερο. Μα όπως όλα στον κόσμο έρχονται όταν εκείνα θέλουν.

Θα θυμάμαι πάντα την πρώτη συνάντηση μας σαν παρέα με τον Τσακίρ. Τον αλάθητο τον σίγουρο τον σταμπιάρη, τον φίλο πάνω από όλα που πέθανε από γηρατειά στο κουμασάκι του κοντά σε εμάς που τον αγαπούσαμε. Γουρουνόσκυλο που έσβησε στο κουμάσι! Απίθανο μα πραγματικό. Ήταν Μάιος πριν πολλά χρόνια όταν τον έφερε ο Αρχηγός από ένα ταξίδι στην Τουρκία. Ένα ασπρόμαυρο μικρόσωμο σχετικά σκυλί που ήταν νωχελικό και καλόβουλο. Τον είδα να κάθεται με τον «παππού» στο βουνό πριν ξεκινήσει η δεύτερη εξόρμηση στην δεύτερη Ζώνη εκπαίδευσης Σκύλων γιατί στην πρώτη μάλλον δεν υπήρχε ούτε τρίχα περσινή.

Τον πήρα και τον χάιδεψα και τον έβαλα σε ένα ντορό σε μια μεγάλη ρεματιά, βαθιά στο δάσος. Εκεί που περπατούσα αμέριμνος ξάφνου έφυγε από το χέρι μου με το σκοινάκι του και άρχισε να γαβγίζει. Έτρεξα τον έπιασα και έβγαλα το σκοινι. Τον άφησα να ακολουθησει τον ντόρο που μάλλον για ζαρκάδι έμοιαζε και σίγουρα ήταν όπως φάνηκε. Είπα ας κυνηγήσει να χαρεί και αν δεν κάνει να τον πάμε πίσω. Τον ακολούθησα γοργά και τον άκουσα να σταμπάρει στο δίπλα ρέμα. ΣΤΑΜΠΑ! Στάμπα που δεν είχα ακούσει άλλη φορά. Ώρα ολόκληρη. Πιστέψαμε όλοι ότι ήταν Κάπρος. Πλησίασα σιγά σιγά με ένα άλλο σύντροφο από την άλλη πλευρά και πετάχτηκε ένα ζαρκάδι! Γελάσαμε…

«Καλά τι σκύλος είναι τούτος που σταμπάρει ζαρκάδι αρσενικό και δεν το σηκώνει;» Ας τον δούμε πάλι είπε ο Αρχηγός και τον πήγα πάλι στον αρχικό ντορό μετά το σημείο που περνούσε το ζαρκάδι και τον «σταύρωνε»… Αποκάλυψη. Πήρε τον ντορό γαυγίζοντας σταθερά και σε λίγο ακούσαμε την χαρακτηριστική του στάμπα. Τον αφήσαμε, μια ώρα, δυο ώρες και σαν ο ήλιος υψωνόταν στην αέναη πορεία του και πύρωνε πια τον τόπο αποφασίσαμε να το σηκώσουμε. Πήγαμε κοντά και τότε ο Τσακίρ μας, σαν να καταλάβαινε τι θέλαμε το σήκωσε μοναχός του! Η αρχή μιας ιστορίας που θα μείνει ίσως αξεπέραστη και μόνο ο Αραμπάς θα τον φθάσει που γέρος τώρα περιμένει την ώρα που θα τον ανταμώσει στον παράδεισο των σκύλων και εκείνος από γηρατειά…

Γιατί γράφω τούτη την Ιστορία; Προφανώς γιατί το σκυλάκι που λεγότανε Τσακίρ, ο φίλος και σύντροφος μας, ο αγαπημένος, ήταν ακριβώς αυτό που ταίριαζε στην ομάδα μας. Όπως και ο Αζόρ που τόσο άδικα χάθηκε και ο γερο- Αραμπάς μας. Σταθερός και με στάμπα, σε μια ομάδα που έχει ιχνηλάτες- κυνηγούς καλούς και απλώνεται να βρει θήραμα. Το να έχεις ένα τέτοιο σκυλί όταν κυνηγάς με τον τρόπο αυτό είναι θείο Δώρο. Είναι σαν να έχεις όλο τον χρόνο δικό σου. Έχεις τον χρόνο να μαζευτείς και να οργανώσεις την παγάνα κατά πώς εσύ το θέλεις. Το ίδιο σκυλί είχε και δίωξη με επιμονή και πολύ γρήγορο αν και δεν ήταν, ήξερε να αποφεύγει τα Καπριά. Αν χτύπησε δυο φορές και όχι άσχημα ήταν θέμα τύχης ή μάλλον κακής μέρας και λάθος του παγανιέρη.

Σε παρέες που κυνηγούν όμως σε μέρη που είναι πολύ πυκνά και η προσέγγιση δύσκολη στο θήραμα αυτός ο σκύλος ίσως να μην ταίριαζε. Εκεί θέλεις σκυλιά δυνατά και ψυχωμένα που θα σηκώσουν το κοπάδι και τον Άγριο Κάπρο και θα τον πάνε εκτός κλειστού σε καρτέρι που βρίσκεται σε μέρος θα μπορέσει να δει τι θα πυροβολήσει. Το να κάνει στάμπα με τις ώρες ενώ η παρέα δεν έχει παγανιέρηδες που θα χωθούν να τον βοηθήσουν μόνο με την παρουσία τους να το σηκώσει γιατί έτσι έμαθε, δώρο άδωρον.

Πέρασαν σκυλιά και σκυλιά από τα χέρια μας όλα τούτα τα χρόνια και από τα δικά μου, που από παιδί κυνηγώ σε διάφορους τόπους και παρέες. Ειδικά σκυλιά που στην δοκιμή τους εκτός κυνηγίου φάνηκαν πολύ καλά, εξαφανίστηκαν από προσώπου γης με την πρώτη ντουφεκιά. Σκυλιά που σαν τα γουρούνια ήταν ξέθαρρα και χαλαρά και βοσκούσαν κοντά στα γιατάκια τους έκαναν θαύματα. Μα σαν σφίξανε τα πράγματα και άρχισαν μετά τα πρώτα κυνήγια να κρύβονται και να κινούνται σε μακρινές διαδρομές να μην τα βρίσκουν ενώ ο παλιός σκύλαρος πήγαινε σαν ταχυδρόμος στο γιατάκι τους.

Ειδικά σκυλιά που φαινόταν καλά σε πρώτη φάση και στα εύκολα όταν κοντά στον Δεκέμβριο τα καπριά άρχισαν να μένουν και να πολεμούν σκοτώθηκαν με την πρώτη μάχη. Και άλλα σαν χτύπησαν μια φορα δεν ξανακινησαν σε ντορό. Ειδικά στα επιθετικά σκυλιά αν η παρέα δεν έχει από κοντά τους παγανιέρη με πόδια φτερωτά δεν πρόκειται να τα έχει καιρό. Φυσικά όσο και να προσέξεις αν έχεις σκυλιά σαν ένα Αραπάκο που είχαμε, για τον οποίο είχα πει ότι, «θα πεθάνει από το πρώτο έμπειρο καπρι που θα σταματήσει να τον πολεμήσει». Και έπεσα τόσο μέσα δυστυχώς, η μοίρα του είναι γραμμένη σε τέτοιο σκύλο…

Εκείνο που πάνω από όλα πρέπει να έχουν κατά νου οι συνάδελφοι κυνηγοί και γιαυτό γράφω τούτες τις αράδες, είναι πως τα σκυλιά τα βλέπουμε σε όλη τους την διάσταση πάνω στο κυνήγι και όχι μόνο στα εκπαιδευτικά ή στην δοκιμή. Ας σκεφτούμε πάλι και πως όπως ολονών τα χνώτα δεν ταιριάζουν εύκολα, έτσι δεν ταιριάζει και κάποιος σκύλος σε μια παρέα. Ο ίδιος σκύλος μπορεί με άλλον χειρισμό να κάνει θαύματα στα χέρια άλλου συναδέλφου με άλλο τρόπο κυνηγίου.

Κλείνοντας δεν θα ξεχάσω ποτέ τον «Αριστερούλη» τον σκύλο ενός συντρόφου ο οποίος δεν κυνηγούσε με κανέναν άλλον ούτε με το αφεντικό του παρά με εμένα. Παράξενο μα έψαχνε να με βρει στο βουνό και όταν με έβρισκε με πήγαινε όπου ήταν θήραμα. Ενώ με το αφεντικό του μονίμως έψαχνε τον ίσκιο. Ο λόγος; Του είχα δώσει το πρώτο θήραμα του σαν ήταν κουτάβι μικρό και το θυμόταν!