Παράταση κυνηγιού; Ευχαριστώ δεν θα πάρουμε!

Φέτος το κλείσιμο του Κυνηγιού του αγριογούρουνου, του «Βασιλιά των Κλειστών» και των Ονείρων μας όπως συνηθίζουμε να λέμε, μας βρήκε με την υπόνοια μιας παρατάσεως του να πλανάται, που ευτυχώς τελικά ποτέ δεν ήρθε, πυροδότησε όμως συζητήσεις και ανέδειξε εν τέλει την γνωστή για τους κυνηγούς μα αναπάντεχη για τους πολέμιους του κυνηγίου Ευσυνειδησία των Ελλήνων Κυνηγών απέναντι στο θήραμα και την Φύση.

«Γράψε κάτι σχετικά με τις απόψεις του κόσμου της περιοχής σου για την παράταση του κυνηγίου Αγριόχοιρου», ήταν η παραίνεση φίλου μου.

«Να δοθεί παράταση!» έλεγε κάθε του κορμιού μου κύτταρο, σαν ζύγωναν οι μέρες να τελειώσει και να κλείσει η κυνηγετική περίοδος του Αγριόχοιρου. Μα κάτι στην ψυχή μου μέσα βαθιά, έλεγε βαριά, κρυφά, λακωνικά και σιωπηλά: «Αρκετά για φέτος».

Όμως, αχόρταγο το κορμί, το τσακισμένο από την κούραση να προλαβαίνει δουλειά, υποχρεώσεις και μαζί τα πρωινά αγουροξυπνήματα, την άγρια απελπισμένη μάχη στα κλειστά και στις ατελείωτες πορείες στην ιχνηλασία, που όμως η συνήθεια το έκανε να διψά για το βουνό πάνω από όλα, εκεί που ζει στο όνειρο μακριά από την ανούσια πεζότητα της καθημερινότητας.

Η σκέψη της διαχείρισης του υπερπληθυσμού θελκτική τραβηχτική και πλανεύτρα. «Οι κυνηγοί γίνονται μέρος της πολιτικής διαχείρισης του κράτους για την πανίδα». Αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που ήρθε στο μυαλό μου. Όλοι ρωτούσαν να μάθουν τα νέα μιας και η αφεντιά μου είναι πλέον «μέσα στις εφημερίδες στην Αθήνα!» όπως λένε στα χωριά που κυνηγώ. Πράγμα που την μικρότητά  μου την μετατρέπει σε φάρο φωτεινό πληροφοριών και γνώσεων! «Πες μας Γιώργο τι θα γίνει, να ξέρουμε μην μείνουμε από φυσίγγια» ο ένας «θα μας βάλουν σε έξοδα για νέα σκυλιά…» ο άλλος ο «χαροκαμένος» που έχασε δυο-τρία αγαπημένα σκυλιά από τα δόντια του Κάπρου και γενικά μια αναταραχή σε όλο τον κυνηγετικό κόσμο. Ακόμη και σε κυνηγομάγαζα ετοίμαζαν κάποιοι παραγγελίες για δράμια και μονόβολα!

Το προτελευταίο κυνήγι τελείωσε και μετά στο Καφενείο της κυρά Ουρανίας και αφού ο φίλος μας ο σύντροφος ο Κώστας, που πάντα αυτές τις μέρες θα ήταν μαζί μας, από κει ψηλά στα Κυνηγοτόπια του Παραδείσου άκουσε την προσευχή μας και μας έστειλε κοπάδια αγριογούρουνα στο τελευταίο Σαββατοκύριακο…

Κοπάδια ολόκληρα στο τέλος της περιόδου λέω και πάλι, πράγμα που όλοι ξέρουμε τι σημαίνει αυτό, άσχετα με την κάρπωση, το να βλέπεις το κοπάδι να καλπάζει σαν ένα σώμα και να παρασέρνει στο διάβα του όλο το βουνό, να ακούγεται πάνω από τον άνεμο και την βροχή που έπεφτε βαριά, σαν περνούσαν μέσα από την ομίχλη, φέρνοντας όμως ένα αδιόρατο χαμόγελο χαράς στα πρόσωπά μας, ανεξάρτητα του ότι δεν τα ανταμώσαμε σε απόσταση βολής. Σαράντα περίπου αγριογούρουνα είδαμε κεινη την μέρα… Σκρόφες με μικρά και Μονιάδες γεροί. Και όχι μόνο σε ένα μεγάλο αλλά σε πολλά κοπάδια!

Η κάρπωση μας δύο, δόξα τω Θεώ! Μόνο θα πουν κάποιοι; Αρκούν. Έμεινε σπορά και μαγιά γερή για το 2016…

Εκεί στο καφενείο η φωνή του μπάρμπα-Νάσιου με έβγαλε από το «Όνειρο της Παράτασης»  που ζούσα και με κατέβασε από τα σύννεφα του αέναου κυνηγίου, φυγή ίσως και από την άχαρη καθημερινή ζωή μας…

«Δηλαδή τι θέλετε τώρα με την παράταση;» μου είπε σαν να ήμουν ο Υπουργός εγώ, «να κόψετε του χρόνου του αντιχρόνου το κυνήγι; Δεν θέλεις θηράματα για του χρόνου; Και εσύ δεν είσαι που κάθε φορά που χτυπάς μια σκρόφα στο τέλος και έχει μικρά μέσα της έχεις φάτσα κατεβασμένη σαν να έχασες δέκα ντουφεκιές σε σταματημένο κοπάδι, αντί να χαρείς που την πέτυχες στα εκατόν πενήντα μέτρα; Και αν έχουν προβλήματα με ζημιές από αγριογούρουνα να πληρώσει αποζημίωση ο ΕΛΓΑ! Εμείς τι δουλειά έχουμε;».

«Τον Λύκο που κάνει ζημία μεγαλύτερη με τον υπερπληθυσμό του, γιατί δεν μας βάζουν να τον διαχειριστούμε και αυτόν κάνα μήνα; Ε;;; Θα μου πεις εσύ, Λύκο σε λένε οι φίλοι σου, τους αγαπάς, μα όταν γίνεται ζημιά;» πέταξε ένας κτηνοτρόφος και κυνηγός φίλος της παρέας.

Οι σκέψεις μου πήραν μια άλλη τροπή από την μέρα κείνη… Σκέψεις που ενδόμυχα είχα αλλά η μανία να κυνηγώ για να είμαι έξω στην Φύση τις καπέλωνε με διάφορες επιφάσεις και ανούσια επιχειρήματα.

Ναι, τι σχέση έχει το Αγριογούρουνο με την ζημιά το ξέρω. Το να σκοτώνω εν γνώσει μου εγκυμονούσα σκρόφα δεν το δέχομαι, το αποφεύγω συστηματικά. Στην Φύση θα είμαι ούτος ή άλλως χωρίς τουφέκι στα εκπαιδευτικά όλο τον χρόνο, στο περπάτημα στην ιχνηλασία…  Αλλά να, μου μπήκε η ιδέα: γιατί η διαχείριση του Αγριογούρουνου να μην ταυτιστεί με αυτή του Λύκου;

«Γίνανε μελέτες για το Αγριογούρουνο που να λένε ότι το θήραμα αυτό βρίσκεται σε υπερεπάρκεια σε όλη την επικράτεια; Ναι. Και αν βρίσκεται που το πρόβλημα λοιπόν; Το κράτος θέλει την αειφορία ή όχι;» ερώτημα που έθεσε φίλος κυνηγός. «Για τον Λύκο γίνονται δήθεν «μελέτες», από αυτούς που βασίζουν την ύπαρξη τους στην ανυπαρξία  του η στον κίνδυνο εξαφάνισης του, κόντρα στην κοινή άποψη που προέρχεται από τις αλλεπάλληλες σφαγές κοπαδιών και την καταμέτρηση του από τους ανθρώπους της υπαίθρου και το μαγικό νούμερο είναι πάντα το 500! Πάντα λιγότεροι» συνέχισα την σκέψη του. Τι και αν είδα δεκαπέντε στην σειρά να πάνε για επιδρομή χάραμα ροβολώντας το σύρραχο; Τι και αν είδε να τρώνε δαμάλι καμιά εικοσαριά ο ανήμπορος τσομπάνης λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα; Τι και αν είδα σε ένα κλειστό 100 στρεμμάτων να φέρνουν βόλτα τέσσερις μόνιμα;;

Για να ξεκαθαρίσω και κάτι εδώ για να μην παρεξηγούμαστε.

Ο Λύκος είναι ένας κυνηγός που θαυμάζω από παιδί και όσο περνούν τα χρόνια τον εκτιμώ περισσότερο. Αναπόσπαστο κομμάτι της Άγριας Φύσης και έμβλημα της, το ουρλιαχτό του στο ολόγιομο φεγγάρι! Αυτός θα κάνει τα ζαρκάδια και τα κοπάδια των αγριόχοιρων να τρέχουν και να είναι πάντα σε εγρήγορση γεμάτα υγεία, αυτός θα καθαρίσει τα ημίαιμα με τον ήμερο φαινότυπο γουρούνια, που κάποιοι αλόγιστα διέσπειραν, από το δάσος και θα αφήσει τα Καθαρά που ξέρουν να φυλάγονται και τρέχουν σαν τον άνεμο. Αυτός θα φάει τα άρρωστα και τα εύκολα ώστε να μείνουν για μας τα δύσκολα και πραγματικά αξιοζήλευτα θηράματα. Όμως όταν οι πληθυσμοί του Λύκου γίνουν μεγάλοι, σαν πανέξυπνος που είναι και καιροσκόπος εκ φύσεως, σίγουρα θα φάει το νιογέννητο μοσχαράκι, την προβατίνα και την γίδα που έμεινε παραπίσω από το κοπάδι για να βοσκήσει μια τρυφερή κορφή σε ένα δέντρο αμέριμνη  και όχι το ζαρκάδι που θα του βγάλει την ψυχή για δέκα κιλά κρέας σε τέσσερις λύκους που θα χάσουν τόση ενέργεια να το πιάσουν με παγάνες και αδιάκοπη τρεχάλα. Για το Αγριογούρουνο που έχει και δόντι δυνατό, ούτε λόγος αν δεν τον «κόψει η μαύρη πείνα»!!!

Ο Λύκος ως κορυφαίος κυνηγός και όμορφο ζώο είναι κομμάτι της φύσης και πρέπει έτσι να το βλέπουμε. Το Αγριογούρουνο από την άλλη είναι και αυτό ο «σκαφτιάς του δάσους» που το ανανεώνει και έτσι πρέπει να το βλέπουμε. Εφόσον λοιπόν το κράτος αποφάσισε να αποζημιώνει τις βλάβες που προκαλεί ο Λύκος, αν και σε αυτό το κομμάτι ο τρόπος που αποζημιώνει είναι μάλλον αποτρεπτικός για τον Κτηνοτρόφο και δεν πληρώνει πλήρως την ζημιά ποτέ, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα, ας κάνει το ίδιο με το Αγριογούρουνο. Δηλαδή αν βγει μελέτη που λέει ότι ο Λύκος είναι σε υπερεπάρκεια για το οικοσύστημα θα επιτραπεί το κυνήγι του άνευ όρων; Όχι φυσικά, και έτσι πρέπει.  Όμως πρέπει να γίνει κάποτε και μια μελέτη από κάποιον άλλο φορέα  που δεν θα έχει τις γνωστές αγκυλώσεις των «λυκοδίαιτων» ΜΚΟ για την διαχείριση ενδεχομένως και του Λύκου.

Η παράταση στο κυνήγι του αγριογούρουνου κατά την περίοδο που εγκυμονούν, δεν είναι η λύση, είναι η κατάχρηση της Φύσης στο μεγαλείο της και ύβρις. Προς τιμή μας εμείς οι  κυνηγοί ακυρώσαμε την απόφαση πριν καν εκδοθεί. Αν σε κάποιους νομούς υπάρχει πρόβλημα να λυθεί με την έναρξη του κυνηγίου νωρίτερα κατά 15 -25 μέρες σε όλη την επικράτεια. Εκεί που δεν έχει θηράματα πολλά δεν τρέχει τίποτα, γιατί ακριβώς για αυτόν τον λόγο, ο κόπος θα είναι ο μεγάλος στο εντοπιστούν και να κυνηγηθούν οπότε η κάρπωση δεν θα διαφέρει πολύ, εκεί όμως που έχει υπερπληθυσμό θα προλάβουμε τις ζημίες στις καλλιέργειες και μόνο σε όποιες είναι εφικτό. Δεν θα καταστρατηγήσουμε την τάξη της φύσης επειδή στην Ελλάδα της κρίσης δεν αναλαμβάνει το κράτος να καλύψει ως οφείλει την ζημία του παραγωγού, από τον οποίο παρακρατά αρκετό χρήμα για τον λόγο αυτό. Χώρια που θα σταματήσει η «περίοδος των πυρκαγιών του Αυγούστου που φτιάχνουν ιδιοκτησίες σε κάποιους» νωρίτερα, γιατί κανείς εγκληματίας εμπρηστής δεν θα ήθελε να τον βρει κάποιος κυνηγός να βάζει φωτιά στο «σπίτι του» το βουνό!

Το να δοθεί μια μέρα επιπλέον είναι δώρο άδωρον γιατί πέρα από το ότι και βιολογικά κανείς δεν αντέχει να κυνηγά πάνω από τρεις μέρες την εβδομάδα, υπάρχουν και οι δουλειές που ούτως ή άλλως αναγκάζουν πολλούς να κυνηγούν μόνο Σαββατοκύριακα και αν υπάρχουν χρήματα για μετακίνηση στις μέρες μας!

Η αύξηση της κάρπωσης από πέντε σε έξι ή επτά είναι κάτι το οποίο θα είναι ένα κίνητρο παραπάνω για τους νομοταγείς και κόστος δεν έχει. Φυσικά δεν είναι και πολλές οι φορές που τα πέντε επιτρεπόμενα θηράματα είναι η κάρπωση της εξόρμησης γιατί κυνηγάμε αγριογούρουνο και όχι οικόσιτα!

Φέτος κρατώ σαν τελευταία εικόνα την φυγή των όμορφων κοπαδιών από τις παγάνες μας για τα απρόσιτα μέρη του Βουνού και για τα καταφύγια σαν παρακαταθήκη για τον Σεπτέμβρη που έρχεται γοργά.    

Το κυνήγι είναι μεράκι, τρόπος  ζωής και κυρίως αγάπη για την Φύση και το Θήραμα που κυνηγάμε και αν υπόκειται σε Νόμους του κράτους και αυτούς εμείς οι κυνηγοί πρώτοι τους θεσπίσαμε, μα έχει και άλλους άγραφους που ο καθένας μας ξέρει και όλοι οφείλουμε να τηρούμε και τηρούμε.

Γιατί κυνηγός δεν γίνεσαι μόνο με μία άδεια στην τσέπη και ένα όπλο στο χέρι.