Τα εκπαιδευτικά και οι συνέπειες τους

Η απόφαση του Αρχηγού μετά την εξόρμηση της Κυριακής είναι αμετάκλητη. «Τέρμα οι βόλτες στις Ζώνες Εκπαίδευσης Σκύλων μέχρι νεωτέρας, εγώ θα πω πότε θα βγούμε εκπαιδευτικό πάλι». Και με έμφαση μάλιστα να τηρηθεί από όλους. Το κουτάβι, που θέλανε να εκπαιδεύσουν τα παιδιά με τον Παππού βρήκε την σκρόφα, αλλά εκείνη δεν το άφηνε μετά! Η συνέχεια στον Κτηνίατρο και ο σκύλος εμπριμέ από τα ράμματα.

Με την κουβέντα να είναι σε εξέλιξη όλο τον καιρό αυτό, για τα σκυλιά, την προετοιμασία τους και την εκπαίδευση τους σε όλα τα καφενεία και ακόμη στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, έπιασα μια συζήτηση με ένα φίλο καλό κυνηγό που ανταμώσαμε για καφέ.

Πόσο αλήθεια αλλάζουν τις συνήθειες των κοπαδιών τα εκπαιδευτικά αυτή την περίοδο που τα γουρουνάκια είναι μικρά και ακόμη δεν μπορούν να φύγουν μακριά; Και είναι τελικά προς όφελος μας τα εκπαιδευτικά σε περιοχές που θα κυνηγήσουμε τον Σεπτέμβριο;

Το ερώτημα προέκυψε όταν ρωτούσα τον φίλο γιατί δεν περνάνε πια αγριογούρουνα από τα καρτέρια που παλιά πριν τέσσερα πέντε χρόνια τα λέγαμε «καρτέρια- φωτιά»; Τι άραγε μεσολάβησε και πλέον για να βγει γουρούνι εκεί μάλλον έρχεται κυνηγημένο από χιλιόμετρα μακριά και δεν ξέρει το μέρος. Ακολουθει την μορφολογία του εδάφους που το οδηγεί αποκλειστικά εκεί και θα περάσει. Αλλά αγριόχοιροι που είναι της περιοχής και φωλιάζουν μέσα στο παρακείμενο Καταφύγιο για παράδειγμα, δεν θα περάσουν από εκεί με τίποτα προκειμένου να διαφύγουν. Ακολουθουν διαδρομή πιο μεγάλη και εν πολλοίς πιο δύσκολη σε κάλυψη αλλά εκεί δεν βγαίνουν.

Οι κατρεριτζήδες που το φύλαγαν το μέρος τον τελευταίο καιρό, αλλά και τότε που ήταν κύριο πέρασμα, είναι από τα πιο προσεκτικά και αθόρυβα, άκαπνα και ακίνητα άτομα που μπορεί να περιμένουν ώρες σαν σκιές κάτω από την συστάδα των δένδρων.

«Ξέρεις τι φταίει;» μου λέει ξαφνικά, «έμαθα πως από τότε που μια ομάδα από το παρακείμενο χωριό οργανώθηκε τάχα να κυνηγάει αγριόχοιρους έμπαινε από εκεί μέσα στην άκρη από το κλειστό με τα κουμάσια και άφηνε τα σκυλιά που δοκίμαζε. Είχε δει εμάς που φυλάγαμε καρτέρι κάποιος από αυτούς, σαν κυνηγούσε πουλιά και είπε στους υπόλοιπους, «εκεί είναι το ψωμί»!»

Η αρχική μου απορία όσο η κουβέντα γινόταν πιο συγκεκριμένη μετατράπηκε σε απόλυτη βεβαιότητα. Αυτό που γινόταν όλο το διάστημα ήταν ξεκάθαρο. Πήγαιναν από εκεί, από το καρτέρι μου και έμπαιναν μέσα με τα σκυλιά. Οι Σκρόφες που γεννούσαν στα κουμάσια στην αρχή φεύγανε να παρασύρουν τα σκυλιά και γύριζαν. Μετά από τον πρώτο δεύτερο μήνα, που τα ριγωτά διαολάκια άρχισαν να έχουν στα πόδια τους φτερά, ο δρόμος που ακλουθούσαν ήταν ο μακρινός, αλλά φυσικά μακριά από εκεί που οι αρχάριοι συνάδελφοι κυνηγοί έκαναν φασαρία να ξεσηκώσουν τα κοπάδια. Διαρκώς το ίδιο μοτίβο. Στο τέλος τα γουρουνάκια που έγιναν πλέον σκρόφες και καπριά ακολουθουν εκείνη το δρομολόγιο που έμαθαν και εκείνο δίδαξαν στα νέα μικρά και το καρτέρι απολαμβάνει πλήρους ηρεμίας. Προς μεγάλη απογοήτευση όλων όσων από εμάς με όνειρα χίλια καρτερούσαμε στην παγωνιά και στην βροχή να δούμε τον Βασιλιά του Κλειστού να προβάλει με όλη του την συνοδεία. Πράγμα που έμεινε στην Ιστορία πια…

Αυτό έγινε η αφορμή για πολλή σκέψη. Τελικά το καλό και το κακό σε όλα τα πράγματα και τις ενέργειες στη ζωή, είναι ίσως ζυγισμένα στο ζύγι του Θεού με το χιλιοστό... Άμα πας στο σίγουρο μέρος να δει το σκυλί σου θηράματα εκεί που τα κυνηγάς σίγουρα θα έχει συνάντηση και σίγουρα θα κυνηγήσει. Και αν το πας στα κουμάσια στις φωλιές που γεννούν οι σκρόφες θα κάνει στάμπα με τις ώρες γιατί ποια μάνα αφήνει τα μωρά της! Καλό αυτό. Μα από την άλλη όταν πας να κυνηγήσεις και δεις το κυνηγοτόπι «άδειο» από πληθυσμό αυτό είναι κακό. Φυσικά στα καλά κυνηγοτόπια πάντα θα υπάρχει θήραμα. Απλά σε εκείνα που είναι εύκολα προσβάσιμα πολλές φορές η «αδηφαγία» μας στο κυνήγι πάνω και η ανάγκη να δοκιμάσουμε το νέο σκυλί ή να δούμε πως πάνε τα κουτάβια μας ή να ξεμουδιάσουμε τα σκυλιά μας κάνουν ζημία.

Είναι πολύ σύνηθες τα δρομολόγια των Αγριόχοιρων να ακολουθουν δική τους πορεία με ανάλογα με τα χρόνια και την κυνηγετική πίεση που υφίστανται. Εκείνες οι συνθήκες διαμορφώνουν τα δρομολόγια που αποτυπώνουν τα Καπριά και οι σκρόφες και φυσικά μεταλαμπαδεύουν στα μικρά τους. Βέβαια η συνήθεια είναι δεύτερη φύση μεν, αλλά ο Αγριόχοιρος είναι από τα πλέον έξυπνα πλάσματα της Φύσης. Είναι λοιπόν πολύ δεκτικός στις αλλαγές όταν θα κατανοήσει ότι του προσφέρουν ασφάλεια, ειδικά όταν εμείς επανειλημμένα προβαίνουμε στην ίδια μορφή όχλησης.

Θυμήθηκα με όλη αυτή την κουβέντα με τον φίλο μου πως και σε άλλα καρτέρια που δεν έβγαινε Καπρί ούτε για πλάκα πλέον είναι Λεωφόροι! Μέρη ανοιχτά γενικά λιβάδια στο μεγαλύτερο μέρος τους. Καρτέρια που τα λέγαμε για φάσσες γελώντας ο ένας με τον άλλον. Αλλά ακριβώς επειδή δεν τα φυλαγε κανένας κατρεριτζής και ήταν μέρη που κανείς δεν σκεφτόταν ότι μπορεί να υπάρχουν στον νου του κοπαδιού, ήταν ήσυχα και ανοιχτά. Αλλά τα κοπάδια των αγριόχοιρων, που περπατούν πολύ κατά την βραδινή τους βοσκή και τα ήξεραν και τα είχαν κατά νου! Φυσικά όταν οι παγάνες από την κάθε παρέα λίγο πολύ έπιαναν τον ίδιο τόπο ήταν λογικό οι σκρόφες που ηγούντο και τα Καπριά να διαφεύγουν από εκεί, που ναι μεν ήταν ακάλυπτο σχετικά το τοπίο σε σχέση με τους λογγούς και τα δασωμένα ρουμάνια αλλά η πορεία ήταν ασφαλής αφού κάθε φόρα που οσφραίνονταν τον αγέρα δεν μύριζε οσμή ανθρώπου. Ούτε τα ευαίσθητα αυτιά τους έπιαναν ποτέ ήχο παράξενο, την ώρα που στα καρτέρια λίγο πολύ, ο κακός χαμός θα γινόταν, …σιωπηλά πάντα!!!

Έχει τύχει και άλλες φορές να γράψω για τα παράξενα που έχω δει προσωπικά στο κυνήγι ή μου έχουν καταμαρτυρήσει παλιοί και καλοί κυνηγοί για την συμπεριφορά των αγριμιών και με έκαναν να απορώ. Τελικά το αγρίμι που κυνηγιέται αποκτάει συνήθειες που είναι αποτέλεσμα των δικών μας ενεργειών.

Γράφω τούτες τις αράδες γιατί θέλω να κάνω όλους εμάς που έχουμε την «αρρώστια» του κάπρου να προβληματιστούμε για το πόσο αξία έχει το μέτρο. Το μέτρο σε όλα. Ακόμη και στα εκπαιδευτικά. Είναι καλύτερα να μην βγούμε καθόλου για εκπαίδευση τώρα που τα μικρά είναι ακόμη ανήμπορα να ακολουθήσουν το ξέφρενο φευγιό των μητέρων τους. Είναι προτιμότερο να ξεκινήσουν αργότερα, όταν μεγαλώσουν λίγο τα μικρά για να μην παθαίνουν ζημιές τα σκυλιά μας από την επιμονή της σκρόφας να αμυνθεί. Αλλά και να εναλλάσσουμε μέρη, ώστε να μην αλλάζουμε τις συνήθειες τους και πολλές φορές να τα κάνουμε να εξαφανιστούν από τις φωλιές τους πριν έρθει καν η που θα χαράξει η μέρα για την πρώτη ντουφεκιά και τα «εκπαιδευμένα» μας σκυλιά κόβουν βόλτες αδυνατώντας να βρουν ίχνος!