Τα δικά μας σκυλιά

Υπάρχει αλήθεια κυνηγός αγριόχοιρου, που να μην έχει τύχει σε καυγά σκυλιών που φθάνουν στο καταβεβλημένο θήραμα που βρίσκεται στα πόδια του; Μια κατάσταση που ο καθένας μας δεν θέλει ούτε να σκέφτεται, αλλά πολλές φορές την ζήσαμε.

Τις περισσότερες φορές με το που χτυπιέται το Αγριογούρουνο που έρχεται σκίζοντας το κλειστό στο πέρασμα του και ακολουθουμένου από δυο ή περισσότερα σκυλιά η μεριμνά του είναι να δει ποια είναι και αν είναι μεταξύ τους «φιλαράκια» και δεν πιαστούν να φαγωθούν πάνω από το θήραμα διεκδικώντας το καθένα για πάρτη του. Έτσι τα δύο και τρία σκοινιά που κουβαλάμε στο σακίδιο είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητα. Εκτός από μια περίπτωση. Όταν τα σκυλιά είναι της παρέας «παιδιά» μεγαλωμένα και στην φωνή του κυνηγού ακούν.

Δεν ξεχνάω πότε τον Ρεξ που όταν ερχόταν στο θηρευμένο καπρί πρώτα μου έγλειφε το χέρι μου κουνώντας την ουρά, τον χάιδευα, κοίταζα μην έχει καμιά λαβωματιά και μετά πήγαινε να δαγκώσει το πεσμένο αγριογούρουνο.

Όμως έχει τύχει να δω τέτοιους καυγάδες και σίγουρα έχουν δει οι περισσότεροι μας, στο καφενείο που μαζεύονται οι κυνηγοί. Εκεί που η κουβέντα είναι γεμάτη σιγουριά και σοφία για όλους και για όλα! Ένας σκυλοκαβγάς τέτοιος είχε ανάψει μερικές μέρες πριν σε μια παρέα κυνηγών από τρεις ομάδες διαφορετικές όσον αφορά τα σκυλιά.

«Όχι, που να χτυπιέστε κάτω, είναι δυνατόν ημίαιμα Τούρκικα να είναι καλύτερα από τα καθαρόαιμα που έφερα από Βουλγαρία;» ο ένας.

«Ρε τι μου λέτε είναι καλύτερο σκυλί στον κόσμο από τον Τσακίρ που είχαν οι Βλαχογιαννίτες και κυνήγησε δέκα χρονιά στρατηγός και πέθανε ήσυχα στο κουμάσι του; Μόνο καθαρός δεν ήταν.»

«Ναι, λέει ο άλλος, αλλά δεν αφήνει αίμα πίσω του. Ενώ τα γκέκικα τα δικά μας είναι τεφαρίκια και αφήνουν γενιά.»

«Ναι και μετά βαράτε και λαγό!!!» λέει ο άλλος γελώντας.

Εκεί δεν άντεξα και μπήκα στην κουβέντα. «Ρε παιδιά και ποιος λέει πως δεν αφήνουν πίσω τους γενιά; Εμείς δικά μας κουτάβια κρατάμε και κυνηγάνε χρονιάρικα σαν πεντάχρονα φτασμένα. Και όλοι σας το ξέρετε…»

Η αλήθεια είναι πως τα σκυλιά της παρέας έχουν άλλη χάρη. Ναι θα πάρεις και το φτασμένο σκύλο Στρατηγό που θα δώσει άλλη ώθηση στο κυνήγι μα με τον καιρό είδαμε πως δεν είναι τόσο δραματικό το να κρατήσεις μια γέννα με μια σκυλίτσα δική μας που κυνηγάει. Και επίσης ότι όταν βρεις τον συνδυασμό και βλέπεις από τα εκπαιδευτικά ακόμη αποτελέσματα μάλλον είσαι σε δρόμο καλό.

Πάντα τα σκυλιά που λέγαμε «δικά μας», εκείνα που από κουτάβια είχαμε αναστήσει, ήταν μια κλάση διαφορετική. Και πολλές φορές εκείνα «έβγαζαν το φίδι» από την τρύπα. Ιδιόρρυθμα πολλές φορές αλλά τόσο οικεία στην παρέα, που ακόμη και όταν δεν γάβγιζαν στον ντόρο αλλά μονό όταν έβλεπαν το Θήραμα στην δίωξη. Κυριολεκτικά όμως! Πώς να ξεχάσω τον «Φέκο» ένα σκυλί, που μόνο για κυνηγόσκυλο ολκής δεν είχε φάτσα, αλλά σαν μινιατούρα λυκόσκυλο έμοιαζε σε χρώματα, ο οποίος όταν γάβγιζε σήμαινε ότι το Γουρούνι ήταν στο οπτικό του πεδίο, άντε και δέκα μέτρα μπροστά. Και στάμπα, με τις ώρες!

Όμως το κατεξοχήν συμπέρασμα που σαν παρέα κάναμε κτήμα μας, ήταν το ότι πήραμε την απόφαση να κρατάμε σκυλιά από γραμμές δικές μας. Από τα σκυλιά μας που κυνηγούσαν όμορφα και με τον τρόπο που εμείς θέλουμε. Δεν θέλουμε σκυλιά που έχουν προηγούμενα με το γένος των αγριόχοιρων. Σκυλιά που είναι έτοιμα να πιαστούν σε καυγά με τον Κάπρο σε κάθε ευκαιρία δεν πρόκειται να τα χαρείς για πολλά χρόνια. Όσο και να θέλει κάποιος να έχει σκυλιά που ξεφωλιάζουν το καπρι αν δεν μπει ο ίδιος μέσα το αποτέλεσμα είναι να έχει τραυματισμούς σε βαθμό που εξαρτάται από την μαχητικότητα του σκύλου.

Έχει παρατηρηθεί πως είναι τα «δικά μας» σκυλιά εκείνα που κάνουν την καλύτερη στάμπα. Εκείνα που θα σου καταδείξουν το θήραμα από κοντινή απόσταση και θα σε σώσουν ίσως από ενέδρα που θα σου έχει στήσει το καπρί που τραυματισμένο και απελπισμένο περιμένει εκεί τα πιο ανήλιαγα και δασωμένα τμήματα του δάσους να δώσει την στερνή μάχη του. Εκεί η αίσθηση της συντροφικότητας που αναπτύσσουν τα σκυλιά της παρέας είναι κάτι παραπάνω από σωτήρια. Και φυσικά και δική μας γνώση όσον αφορά τον χαρακτήρα του σκυλιού μας και τις αλλαγές που θα παρατηρήσουμε στην συμπεριφορά κάνοντας μας να κερδίσουμε εκείνα τα δύο τρία δέκατα του δευτερολέπτου που χωρίζουν την επιτυχία από την Τραγωδία. Με δεδομένο ότι η επίθεση του Κάπρου είναι ακαριαία σχεδόν σαν χρόνος αυτό που θα ακούσουμε στην φωνή του σκυλιού μας και ακόμη και στην στάση του σώματος του είναι αρκετό.

Είναι γεγονός πως όταν έχει μεγαλώσει κάποιος ένα σκύλο και είναι εκείνος που τον οδήγησε στα πρώτα βήματά του να μάθει το θήραμα και το βουνό αλλά και με τα κυνήγια καθώς εξελίσσεται το ζώο το γνωρίζει καλά. Κατόπιν ξέροντας τα χούγια του, το γάβγισμά του, μπορεί να καταλάβει ακόμη και το μέγεθος του Αγριόχοιρου το φύλο του, ακόμη και το μέγεθος του κοπαδιού. Φυσικά αυτό είναι πολύτιμο στην οργάνωση της Ομάδας για στο στήσιμο της παγάνας. Διότι όταν ένας ιχνηλάτης κυνηγός δει τα ίχνη, ξέρει ποσά είναι και τι είναι, όταν όμως τα αγριογούρουνα πέρασαν σε σημεία που δύσκολα μπορεί να δεις το παραμικρό και πάλι σίγουρος δεν είσαι και ειδικά μέσα στο κλειστό του Δάσους εκεί είναι πολύτιμη πληροφορία ο αριθμός. Δεν αποτελεί και την καλύτερη των εκπλήξεων, τουλάχιστον για την στιγμή εκείνη, να δεις, εκεί που υπολογίζεις ένα Αγριόχοιρο στην στάμπα, να κατεβαίνει όλο το βουνό μεταμορφωμένο σε μια κινούμενη μάζα αγριόχοιρων που ορμούν πάνω σου. Επειδή το βίωσα, ναι μεν το θυμάμαι με δέος τώρα πια για την εικόνα του κοπαδιού πάνω από τριάντα αγριόχοιρων που είχα την υπέροχη τύχη να δω να καλπάζει. Αλλά όταν αναλογίζομαι πως κάλπαζε προς τα πάνω μου και αν δεν προλάβαινα να «ξαπλώσω» στα πόδια μου μπροστά, μια σκρόφα και ένα Κάπραρο, όταν δυστυχώς έτυχε να είμαι στον δρόμο διαφυγής τους, αυτή την στιγμή μάλλον δεν θα έγραφα εδώ.
Εκείνη την ώρα, πρόλαβα να γεμίσω, γιατί ο σκύλος μου ενώ τον κυνήγησε το Καπρι και έφυγε είκοσι μέτρα μακριά με το που είδε τον κάπρο να χύνεται σε έμενα όρμησε πάλι πάνω του, τον δάγκωσε, μάλωσαν και μου έδωσε το απαιτούμενο χρόνο.

Μερικές φορές σαν τύχει να συμβεί κάτι άσχημο σε ένα σκύλο η λύπη είναι βαθιά πάντα. Μα δεν θα ξεχάσω πότε την ατμόσφαιρα πένθους που υπήρχε στην ομάδα σαν το πρωί ήρθε η είδηση πως ο Φεκάκος μας βρέθηκε στο κουμασάκι του νεκρός, χωρίς κάποιο προφανή λόγο. Η παρέα δεν ήταν σαν να είχε πένθος, αληθινά πενθούσε. Ο λόγος ήταν απλά πως το κουτάβι μας που έγινε σκύλαρος φτασμένος, δεν ήταν απλά σύντροφος μας αλλά παιδί μας…