Εκτύπωση

Η Στάμπα στον τραυματισμένο Αγριόχοιρο.

«Ντουφέκισα και δεν το πήρε καλά, φεύγει…» ακούγεται στα καρτέρια με απελπισία και απογοήτευση… Σε λίγο όμως, που οι παλμοί πέφτουν και το μυαλό κατεβαίνει από το παράλληλο σύμπαν, όπου μεταφέρεται κείνη την στιγμή για την ντουφεκιά που κανένας ήχος δεν ακούγεται, παρά το λαχάνιασμα του θεριού, τα κλαδιά που σπάζουν στο βιαστικό πέρασμα του, οι πέτρες που κυλούν στα πόδια του στο γερό πάτημα του, όταν γυρίζει ξανά στον κόσμο τούτο ο κυνηγός και η αλλαγή στο γάβγισμα του σκύλου είναι προφανής, μια φωνή περνάει από στόμα σε στόμα στην παρέα: «Στάμπα!» ηχεί στο βουνό…

Η «στάμπα» ή όπως λέγεται αλλιώς σε κάθε τόπο του Αγριόχοιρου χωρίζεται σε δύο περιπτώσεις. Στην Αρχική φάση που κυνηγίου, όταν τα σκυλιά έχουν πλέον εντοπίσει το θήραμα η τα θηράματα στο γιατάκι τους και αναζητούν την συνδρομή των άλλων σκύλων της παρέας ή των κυναγωγών, παγανιέρηδων στην γλώσσα των γουρουνάδων για να τα σηκώσουν. Στην φάση αυτή με έντονο ή διακοπτόμενο γάβγισμα επισημαίνουν την θέση. Κατάσταση εύκολη. Με την παρουσία ενός ανθρώπου και μια ανεπαίσθητη μυρουδιά το Αγρίμι γίνεται καπνός. Ειδικά αν πέσουν και μερικά ντουφέκια με ψιλά σκάγια, αέρας! Εκτός και αν…

Εκτός και αν πέσεις σε κανένα χτυπημένο από άλλη παρέα πριν και έχει αποφασίσει ότι θα λύσει λογαριασμούς. Οπότε το πράγμα πάει στην δεύτερη περίπτωση. Το αναφέρω όμως γιατί ποτέ δεν πρέπει κανείς να το ξεχνά αν δεν ενδιαφέρεται να συναντήσει τον Ωρίωνα στα ατέλειωτα λιβάδια του παραδείσου για να κυνηγούν αιώνια μαζί.

Στην περίπτωση που το θήραμα έχει τραυματιστεί και κώλωσε εκεί, τότε αρχίζει μια άλλη διαδικασία. Πρώτα από όλα είναι σημαντικό ποίος θα είναι ο κυνηγός που θα αναλάβει να πάει να το σηκώσει πάλι, για τα νέα καρτέρια ή να το τελειώσει εκεί φυλάγοντας τα σκυλιά μην τυχόν και χτυπηθούν. Η εμπειρία στον τομέα αυτό είναι απαραίτητη, φυσικά για να αποκτηθεί πρέπει να υπάρχουν οι ανάλογες επαφές σταδιακά, με παρόμοιες καταστάσεις και κυρίως ο κυνηγός να είναι εκ φύσεως ψύχραιμος, λογικός, τολμηρός, μα όχι παράτολμος και με γνώση του θηράματος και των δυνατοτήτων του. Φυσικά πρέπει να είναι αυτό που λέμε «γρήγορη σκανδάλη» και να έχει σίγουρο σημάδι. Απαραίτητα να χρησιμοποιήσει μόνο μονόβολα, που εγγυώνται στην κατάσταση «εξ επαφής» τη σίγουρη ακαριαία καταβολή του θηράματος. Αυτό για την ασφάλεια την δική του και των σκυλιών.. 

Δεύτερο να μάθει από όποιον το είδε και το ντουφέκισε, αν είναι μεγάλο, μικρό, σκρόφα ή Κάπρος. Όχι από περιέργεια, αλλά για να ξέρει τι θα αντιμετωπίσει μέσα στα ανήλιαγα κλειστά μέσα σε βάτα και παλιούρια όπου κάθε κίνηση του Κυνηγού απαιτεί επίπονη προσπάθεια και όπου το Αγριογούρουνο χαρακτηρίζεται δίκαια ως «Βασιλιάς του Κλειστού». Είναι σημαντικό να ξέρεις τι σε περιμένει. Κάποτε με ένα παμπόνηρο Καπρί είχαμε βρει τον μπελά μας. Έξοδο πάρα έξοδο μας έστελνε ένα σκυλί στον «πάγκο» για κανένα μήνα. Όταν όμως χτύπησε το τελευταίο του σκυλί, μπήκα γνωρίζοντάς το. Το τι επακολούθησε στο κλειστό το ξέρω μόνο εγώ και αυτό. Πάντως είμαι εδώ και γράφω, όμως οφείλω να πω πως ήταν όντως αιμοβόρικο και παμπόνηρο και το νου του το είχε διαρκώς στο να αποτελειώσει το σκυλί που χτύπησε, αφού φάει πρώτα εμένα. Ευτυχώς για εμάς, στο τέλος πήρε τον δρόμο για  τα καρτέρια όπου το υποδέχτηκαν δεόντως, άμα τη εμφανίσει και από εκεί θριαμβευτικά ταξίδι για το τσιγκέλι…

Τρίτο βασικό είναι, που είναι τα καρτέρια που βιαστικά θα κλείσουν το μέρος, ώστε να μην μπει κατά λάθος στο πεδίο βολής τους ο παγανιέρης, όταν και αν το θήραμα μπορεί και αποφασίσει να κινηθεί προς το μέρος τους αφενός και αφετέρου να το ωθήσει αν είναι δυνατόν προς το μέρος των κατρεριτζήδων.

Στην Προσέγγιση καλό είναι να είμαστε κατά το δυνατόν αθόρυβοι και να κινούμαστε με το γάβγισμα του σκύλου από πάνω προς τα κάτω ΠΑΝΤΑ. Το τραυματισμένο Αγριογούρουνο πολλές φορές όταν οσμιστεί τον άνθρωπο χύμα να τον σκίσει, αφήνοντας προς στιγμή τα σκυλιά εντελώς. Για αυτό το λόγο καλό είναι να είμαστε και από την πλευρά που θα έχουμε κόντρα τον άνεμο ώστε να μην μας μυριστεί έγκαιρα. Κάθε γάβγισμα των σκυλιών και ένα βήμα, ένα κλαδί παραμερίζουμε, άντε ακόμη ένα βήμα μετά, όσο πιο αθόρυβα γίνεται και σαν τα σκυλιά κάνουν παύση πλήρης ακινησία. Στη περίπτωση αυτή καλό είναι να τελειώσει εκεί το τραυματισμένο θήραμα για την ασφάλεια των σκύλων, δεν είναι στάμπα αρχική που σκοπός είναι να πάει στα καρτέρια, όποτε κάνε φασαρία και σπάσε κλαδιά όσα θες και πήγαινε σαν μπουλντόζα. Οι σύντροφοι που πιάνουν καρτέρι είναι κυρίως για να μην φύγει αν πάει να επιχειρήσει έξοδο, εφόσον μπορεί ακόμη. Εδώ η ασφάλεια σου εξαρτάται από το αθόρυβο της προσέγγισης.

Το όπλο κάθε στιγμή μπροστά μας και σε ετοιμότητα. Γεμάτο πάντα με μονόβολα και όταν πια είμαστε πολύ κοντά απασφαλισμένο. Η προσέγγιση πρέπει να λαμβάνει υπόψιν ποιος σκύλος κάνει την στάμπα και τι απόσταση κρατά άλλες φορές, μην τυχόν σε σκυλιά που σταμπάρουν από τα τριάντα μέτρα, πέσουμε αθέλητα μας πάνω στο εξαγριωμένο θεριό απροετοίμαστοι ενώ πιστεύουμε πως είναι αλλού. Αν είμαστε βέβαιοι για το πόσο κοντά είμαστε κοιτάζουμε μετά μήπως το δούμε, πράγμα πολύ δύσκολο. Όποιος μου πει ότι τα βλέπει με την μια στο κλειστό γιατακιασμένα, μάλλον δεν έχει μπει ποτέ σε στάμπα. Το να το δεις εύκολα είναι η εξαίρεση η σπάνια. Ειδικά σε τραυματισμένο που πάει στο πιο κλειστό κομμάτι του δάσους. Με Υπογραφή.

 Όπως έλεγε και ένας φίλος, «όταν ξαπλώνουν γίνονται ένα με το δάσος, έτσι τα έφτιαξε ο Θεός, και καμία φορά μόνο από την λαχανιασμένη ανάσα, τις απειλές προς τα σκυλιά ή την ουρά που παίζει σηκωμένη καταλαβαίνει που είναι». Αν δεν τα δεις έτσι, απλά περίμενε ποτέ θα κάνει την κίνηση να επιτεθεί σε ένα σκύλο να το δεις και εκεί έχεις μια ευκαιρία. Πάντα ρίχνουμε δυο ντουφεκιές μαζί, για σιγουριά. Απλά το θέμα είναι όταν είναι πολλά τα σκυλιά που σταμπάρουν να προσέξουμε πως θα πυροβολήσουμε μην χτυπηθεί άθελα μας κάποιος σκύλος. Έχει τύχει σε στάμπα μετά τον πρώτο άβολο πυροβολισμό, εύστοχο μα όχι καίριο, εν μέσω σκυλιών, να ορμήσει  πάνω μου και εκεί στο μέτρο να φάει την σίγουρη στο Δοξαπατρί…

Ψυχραιμία μέχρι θανάτου μα όχι ποτέ ξιπασιά, ηρεμία αλλά σε συνεχή εγρήγορση σαν φίδι. Πάντα ο Φόβος είναι ο μόνιμος συνοδός του παγανιέρη που πάει στην στάμπα, ο καλύτερος φίλος του. «Όταν σταματήσω να φοβάμαι κάθε φορά που πάω μέσα, δεν θα ξαναπάω σε στάμπα ποτέ» έτσι λέω πάντα, γιατί έτσι μου έμαθε και εκείνος ο γεροκυνηγός που από κουτάβι με πήρε κοντά του και με έκαμε Λύκο.

Ο αγριόχοιρος φημίζεται για εκδικητικό ζώο. Όποιος δεν το ξέρει ας ακούσει ιστορίες παλιότερων και αν δεν πιστέψει ας διαβάσει εφημερίδες. Καλό είναι πάντα να ξέρουμε που πάμε και αν το μέρος έχει πυκνούς βάτους και αγκάθια, να θυμόμαστε πως είμαστε σταθερός στόχος σε μια επίθεση που ίσως γίνει, όντες εγκλωβισμένοι, μην μπορώντας ούτε την κάνη να στρέψουμε ακόμη και αν θεωρητικά υπήρχε χρόνος. Σημαντικό στα πολύ κλειστά μέρη να έχουμε κοντό όπλο, γιατί οι μακριές κάννες μόνο άβολες είναι μέσα στο βασίλειο του Κάπρου. Όποτε αν πάμε προσεκτικά και ξέρουμε που είναι, και πλησιάσουμε από πάνω προς τα κάτω, το θήραμα θα είναι λίγο πιο αργό στην επίθεση του, και η Στάμπα θα τελειώσει με το επιθυμητό αποτέλεσμα. Το καπρι ακόμη και χτυπημένο πολύ άσχημα πάντα έχει και την βούληση και την επιθυμία να ζήσει αλλά κυρίως όταν νιώθει το τέλος να έρχεται μοιραία και πονάει, τότε διακαώς θέλει να εκδικηθεί…

Αφήνω για το τέλος μια φράση που άκουσα παιδί και με στοιχειώνει ακόμη:

«Πας να το σκοτώσεις, θέλει λοιπόν και κείνο να σε σκοτώσει για να ζήσει, άδικο έχει;; Μην περιμένεις έλεος απ τον Κάπρο αν του δώσεις πάτημα, όπως και δεν θα δείξεις και συ Λύκε…».